Rozdział dwunasty

Rocznik szósty Ślizgonów i Gryfonów był niezwykle cicho przy śniadaniu. Nie przeszkadzało to jednak innym studentom do coraz to śmielszych opowieści na temat testu. Harry nie miał zamiaru wierzyć w żadną bajkę, jaką słyszał. Miał już dosyć własnych wyobrażeń.

– Damy radę, nie, kumplu? – Spytał Ron, grzebiąc widelcem w swojej jajecznicy. Dean pokiwał głową niemrawo, patrząc z zaciekawieniem w zawartość swojego kubka. Seamus wpatrywał się tępo w przestrzeń, a nietknięta gazeta leżała tuż przed nim. Neville za to, ku zdziwieniu niemal wszystkich, z ożywieniem pałaszował śniadanie. Uczniowie rzucali mu zaciekawione spojrzenia, co Gryfon z zapamiętaniem ignorował.

– Seamus, mogę gazetę? – Zapytał Neville, biorąc w dłoń Proroka. Finnigan wymruczał coś pod nosem, dalej wypatrując coś za plecami Harry'ego. Potter się nawet raz odwrócił, by podążyć za spojrzeniem współlokatora. Niestety, natrafił jedynie na chłodną stal tęczówek Malfoya.

– Co tam, chłopaki? – Przywitała się wesoło Hermiona, siadając koło Rona. Natychmiast nalała sobie kawy i położyła na talerz dwa tosty.

– Jak wy możecie być tacy radośni? – Spytał Ron, obrzucając zarówno Nevilla i Hermionę podejrzliwym spojrzeniem.

– Po prostu nie widzę problemu w tym teście – odpowiedział spokojnie Neville, czytając gazetę. – Wiecie, że trwają pracę nad ustawą dotyczącą uczniów poza szkołą?

– Czytałam o tym – zgodziła się Hermiona, smarując tost dżemem. Harry posłał jej pytające spojrzenie. Dziewczyna wywróciła oczami, wzdychając.

– Harry, czy ty chociaż raz zainteresujesz się tym, co się dzieje w twoim kraju? – Zapytała bardziej siebie niż jego. – Knot, łapiąc się ostatniej deski ratunku, próbuje opracować wraz ze swoimi współpracownikami ustawę o legalności używania magii przez niepełnoletnich uczniów poza szkołą. Powiem, że jest to dobry pomysł. Jego rzecznik mówi, że obejmowałoby to sytuację nadzwyczajne, czyli żeby pozwolić się nam obronić z razie ewentualnego ataku.

– Myślisz, że tym Knot zapewni sobie stabilną sytuację?

Hermiona zmarszczyła brwi.

– Myślę, że poprawi to jego notowania w sondażach, zwłaszcza, że tej ustawie jest przychylny dyrektor Dumbledore. Co prawda, wszystko zależy od formy tej ustawy. Napisali na kiedy mają ją rozpatrzeć?

– Ma się to odbyć przed naszymi feriami – odpowiedział Neville, po czym przerzucił kartkę i niemal krzyknął. Gryfoni natychmiast zwrócili na niego zaciekawiony wzrok.

– Widzieliście? Akademia Botaniki Magicznej przygotowuje szkolenia i wystawy w najbliższym tygodniu – powiedział z zafascynowaniem. – Mają wystawić krętowłosa różowego, który ma sto pięćdziesiąt lat!

– Neville, nawet nie wiemy o czym mówisz – stwierdził Seamus, wyrwany ze swoich rozmyślań. Longbottom całkowicie go zignorował, zaczytując się w artykule. Harry uśmiechnął się kącikiem ust i sięgnął po ciastko francuskie.

– Ty też? – Jęknął Ron. – Tylko ja mam wrażenie, że obleje ten test? No jasne, przecież Hermiona jest najmądrzejsza, Neville ma te swoje roślinki, Seamus jest Irlandczykiem, a Harry jak zawsze ma fart.

– Hej! – Krzyknęły naraz cztery głosy prócz Nevilla.

– Co to miało znaczyć – Fuknął Dean. – A ja to co, też nie zaliczę?

– Chłopaki przestańcie – powiedziała Hermiona, widząc do czego zmierza cała rozmowa. – Mamy jeszcze pół godziny zanim musimy się zjawić na wejściu głównym.

– Mam nadzieję, że ten test nie odbędzie się na zewnątrz – mruknął Seamus. – Strasznie sypie śniegiem.

**   

     Rocznik szósty Slytherinu i Gryffindoru tłoczył się w głównym holu, oczekując na nauczyciela. Harry spośród tłumu zauważył także kilka uczniów z pozostałych domów, którzy byli niezbyt z tego zadowoleni. Podejrzewał, że są to ci uczniowie, którzy zarówno jak on, nie potrafią się dogadać ze swoimi partnerami.

     Harry westchnął, chowając dłonie w kieszenie. Nauczyciel umówił się z nimi punkt dziesiąta i zagroził, że jak wszyscy nie zjawią się punktualnie, to od razu obleją egzamin. Sam jednak nauczyciel nie wydawał się stosować do swoich poleceń, ponieważ było już piętnaście po dziesiątej. Inne roczniki już rozpoczęły zajęcia, a oni czekali.

Każdy ubrany był w swoją szkolną szatę. Nikt tak do końca nie wiedział, gdzie się odbędzie test i jak on będzie wyglądał. Harry myślał długo o tym w co się ubrać, ale w końcu uległ cichemu głosikowi w głowie, który strasznie przypominał mu Hermionę. Uważał jednak, że skoro miał być to test praktyczny, to bycie w mundurku będzie średnio wygodne.

– Przepraszam, moi drodzy – Profesor Faust w końcu zjawił się przed nimi, ubrany w mugolskie ciuchy. Jakaś dziewczyna westchnęła, a druga szepnęła coś do swojej koleżanki o przystojnym nauczycielu.

– Niestety zostałem zatrzymany przez dyrektora – wytłumaczył się. – Zanim jednak przedstawię wam zasady dzisiejszego testu, to proszę o stanięcie w dwuszeregu ze swoją parą. I nie wiem dlaczego ubraliście się w szkolne szaty, ale wasz wybór.

Uczniowie spojrzeli po sobie niechętnie, ale z ociągnięciem wykonali polecenie profesora. Harry stanął sztywno przed Malfoyem, który starał się mieć obojętny wyraz twarzy. Obok nich ustawiła się Hermiona z Parkinson i Ron z Zabinim.

– Dobrze, skoro się już nam udało to załatwić, to krótko przedstawię wam zasady – powiedział wesoło i klasnął w ręce. Tuż przed nim pokazały się bransoletki, które natychmiast poszybowały do uczniów. Harry niepewnie przyjrzał się stalowej obręczy.

– Na czas testu musicie je nałożyć. Dzięki nim jestem w stanie śledzić waszą sytuację i zapobiegnie to ewentualnym, głupim pomysłom – tu błysnął zębami, na co studentki westchnęły. – Bransoletki nie pozwolą wam na opuszczenie swojego partnera na więcej niż na trzy metry. Radzę tego nie sprawdzać. A teraz, rachu ciachu, ubrać je.

Gryfon z podejrzliwością założył nową błyskotkę, która natychmiast się zmniejszyła i dopasowała do rozmiaru jego dłoni.

– Cholera, tego się zdjąć nie da – mruknął za nim Malfoy, który próbował ześlizgnąć stal ze swojego nadgarstka.

– Panie Malfoy, to chyba oczywiste, że nie pozwoliłbym ich wam zdjąć. Nie lubię oszustwa, co temu zapobiegnie. Jak już powiedziałem na samym początku, test ten będzie opierał się na współpracy. – Tu znowu klasnął w ręce, a w powietrzu pojawiły się lusterka, które ponownie poszybowały do uczniów. Tym razem jednak było jedno na parę. Harry, z Malfoyem nad ramieniem, przyglądał się zwierciadłu. Było ono okrągłe ze stalową oprawką i krótką rączką. Przypominało kształtem trochę szczotkę.

– Dobrze, a teraz przejdziemy do najważniejszej części – rozpoczął ponownie nauczyciel, skupiając na sobie uwagę. – Zaraz udamy się na błonie, gdzie każda z par dostanie świstoklik i przeniesie się na miejsce swojego testu.

– Świstoklik? – Krzyknął ktoś zdziwiony.

– Panie Smith, chyba nie sądził pan, że test odbędzie się w szkole? Rozumiem, że świstoklik może wprowadzić was w lekkie przerażenie, ale zapewniam, że o wszystkim wie dyrektor i sam pomagał mi zaaranżować ten egzamin.

– Powracając, każda z par ma za zadanie odnalezienie trzech ukrytych skarbów – Tu uśmiechnął się wesoło. – Lusterka będą waszymi wskazówkami, jednak najpierw będziecie musieli odpowiedzieć na ich pytania, co automatycznie sprawdzi waszą teorię.

– Miał to być tylko test praktyczny – zbulwersował się Ron, a kilka osób zawtórowało za nim.

– Panie Weasley, bez teorii nie ma praktyki. Proszę się nie obawiać, pytania są za zakresu waszej wiedzy. Jednocześnie jest też bonus dla bardziej pilnych uczniów. Niektóre z pytań będzie poza zakres tego, co się do tej pory nauczyliście, ale da wam to bardziej szczegółową wskazówkę. I to byłoby na tyle. Jakieś pytania?

– Boże, o co ona może się pytać? – Mruknął pod nosem Malfoy, kiedy dłoń Hermiony wystrzeliła w górę. Gryfonka zignorowała go.

– Tak, panno Granger?

– Jak z powrotem, kiedy wykonamy zadanie?

– Oh, faktycznie, zapomniałbym. Wystarczy, że wyjmiecie świstoklik, którym się tam pojawicie i powiecie Trzy miotły. Panna Rosmerta była tak miła, że użyczy nam lokalu, byśmy nie musieli marznąć na tym zimnie. I teraz chyba koniec. Chodźcie.

Harry spokojnie ruszył z Malfoyem obok, słuchając jednym uchem wymiany zdań Hermiony z Parkinson. Ślizgonka wyraźnie zaznaczyła, że jeśli Granger będzie w jakikolwiek sposób zbędna, to uprzykrzy jej życie aż do śmierci. Gryfonka nie pozostawała dłużna, co zdziwiło Pottera. Hermiona zazwyczaj ignorowała takie zaczepki, ale widać było, że Parkinson potrafi nacisnąć na odpowiedni guziczek.

– Ciebie też się to tyczy, Potter – powiedział Malfoy, wwiercając mu wzrokiem dziurę w twarzy. – Jeśli przez ciebie oblejemy, to sprawię, że będziesz błagał na kolanach Czarnego Pana o śmierć.

– Malfoy, żebyś to ty przypadkiem nie okazał się balastem – syknął. – I zapamiętaj jedno, nigdy nie będę prosił o nic tego śmiecia.

– Jesteś głupcem, Potter – odpowiedział Ślizgon, po czym obrzucili się chłodnym wzrokiem i ostentacyjnie odwrócili od siebie głowy. Kiedy w końcu wszyscy zatrzymali się niedaleko Hogsmade, dało się wyczuć nerwowe napięcie.

– Nie przedłużając, łapcie świstoklik – krzyknął profesor Faust, próbując zagłuszyć wyjący wiatr. Śnieg sypał prosto w oczy, a mróz szczypał wszystkim policzki. Zima zdecydowanie atakowała zbyt ostro.

– Kiedy już złapaliście, to teraz złapcie swojego partnera pod ramie i powiedzcie Różowa landryna. Test skończy się o godzinie dziewiętnastej. Ci, co wyrobią się wcześniej, mogą zdążyć na mecz. Życzę wszystkim powodzenia.

– Potter, złap mnie. Różowa landryna – burknął Malfoy, trzymając w swojej dłoni kajdanki. Harry spojrzał z uniesioną brwią na świstoklik i potem na zawadiacki uśmiech nauczyciela. Wywrócił oczami, złapał Malfoya mocno i poczuł jak świat wiruje. Nienawidził tego uczucia.

**
   

     Kiedy tylko Gryfon uderzył nogami w podłogę, zachwiał się niebezpiecznie. Mocniej ścisnął ramię Malfoya.

– Potter, puszczaj mnie, bo mi krew nie dopływa – warknął Ślizgon, na co Harry, lekko zarumieniony, puścił chłopaka. Z zaciekawieniem rozejrzał się dookoła. Znajdowali się w wielkiej, starej komnacie. Na samym środku znajdowało się wielkie łoże, z kolumnami pod sam sufit. W rogu pomieszczenia znajdowała się toaletka z trzema lustrami, z obramowaniem rzeźbionym w finezyjne wzory. Wielkie, szare kotary zasłaniały jedyne okno w pomieszczeniu, a nikłe promienie, które przedostały się do środka, padały wprost na starą szafę z ciemnego drewna.

– Dobra, Potter, dawaj to lustro – powiedział Ślizgon, wyrywając mu je jednocześnie z ręki. Harry już chciał otworzyć usta, ale zamknął je szybki, kiedy na tafli zwierciadła zaczęły pojawiać się słowa.

 Pierwsze koty za płoty, moi uczniowie. Jest to jeszcze mowa powitalna, a dopiero później zaczną się pytania i wskazówki. Na ten moment dam wam tylko jedną radę. Pierwsza zasada dobrej przygody, to odpowiednie przygotowanie się. Nie wiem czemu każdy ubrał się w szkolne szaty, ale to wasza sprawa. Możecie w tym miejscu pozostawić zbędne rzeczy. Zostaną one wam dostarczone po teście. Bawcie się!

Harry nie mógł odmówić profesorowi Faustowi ironicznego poczucia humoru.

– Jak go dorwę w ciemnym zaułku, to mu te „Bawcie się” w dupę włożę – syknął Draco, na co natychmiast ukazały się nowe słowa na szklanej tafli.

Minus pięć punktów, panie Malfoy.

Gryfon parsknął śmiechem, za co zarobił lodowate spojrzenie. Zaczął spokojnie odpinać swój płaszcz, odwinął szalik z szyi i wszystko rzucił na łóżko. Ślizgon uczynił to samo, rozluźniając jeszcze swój krawat.

– Dobra, Potter, musimy jakoś znaleźć te trzy rzeczy – zaczął Malfoy. – Lepiej, żebyś nie nawalił.

– Malfoy, przestań mi grozić – przerwał mu Harry. – Wkurzasz mnie. Chodźmy już znaleźć to, co mamy, bo nie mam zamiaru przebywać w twoim towarzystwie dłużej, niż to konieczne.

– Widzę, że ci się język wyostrzył, Potty – Malfoy zacmokał ironicznie. Harry zignorował go i ruszył dziarsko do drzwi, na których napisane było krwawymi literami „Strzeżcie się, odważni podróżnicy.”

– On naprawdę ma kiepskie poczucie humoru – Harry się skrzywił. Strażnikowi się jednak wyraźnie spodobało. Ślizgon stanął obok niego, spojrzał z niesmakiem na napis na drzwiach. Obydwaj przez chwilę wyczekiwali aż ten drugi otworzy drzwi, ale nic takiego nie następowało.

– No dalej, Potty, to ty tu jesteś głupim Gryfonem – zachęcił go Draco.

– Śmieszne – Harry prychnął, ale złapał za klamkę i pchnął. Strażnik niemal natychmiast zawył niczym fałszoskop i nakazał mu odskoczyć. Harry, niewiele myśląc, powalił na ziemię Malfoya, a nad ich głowami przeleciały trzy kule ognia. Obydwaj wzdrygnęli się, a z korytarza dobiegł ich głośny ryk. Panika wymalowała się na twarzach młodzieńców, a kroki stały się coraz głośniejsze. Strażnik wysłał Potterowi kolejny impuls, a Harry wręcz z ulgą zatrzasnął drzwi.

– Malfoy, ogarnij się do jasnej cholery! – krzyknął Gryfon, na co oblicze blondyna natychmiast się zmieniło. Ślizgon wstał i otrzepał się.

– Odsuń się, trzeba zweryfikować co to jest – syknął Ślizgon, odpychając go od drzwi. Malfoy niepewnie uchylił ich jedyną barierę i po dłuższym przeskanowaniu sytuacji, wychylił głowę. Natychmiast tego pożałował. Harry, zgodnie z impulsem Strażnika, pociągnął Ślizgona i ponownie zatrzasnął drzwi. Drewno natychmiast zrobiło się cieplejsze.

– I teraz, kurwa, masz już pewność? – Warknął.

– Czy on do reszty oszalał? Przecież tam stoi najprawdziwszy smok! – Krzyknął Malfoy, a panika wpłynęła na jego twarz. Harry zaklął szpetnie, pytając Strażnika. Kolejna myśl wpłynęła do jego umysłu.

– Malfoy, masz przecież to lustro. Tam musi coś być.

Ślizgon natychmiast wyjął z kieszeni lusterko, które wcześniej schował. Potrząsnął nim i natychmiast zaczęły pojawiać się słowa.

Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.

– Co to, kurwa, ma znaczyć?! – Furia w oczach Malfoya była niemal podobna do tej, którą odczuwał sam Harry. Strażnik jednak wysłał mu szybko uspokajający impuls. Musiał zachować zimną krew jeśli chce jakoś przeżyć ten test.

 – Malfoy, spróbuj jeszcze raz.

Ślizgon posłusznie potrząsnął lusterkiem jeszcze raz, a poprzednie zdanie zniknęło. Na jego miejscu zaczęły pojawiać się nowe litery.

Szkarłat jest jego nieodłącznym elementem. Podania z II wieku przed naszą erą mówią, ze opływał w szkarłacie ludzkim w swej pieczarze. Przez niektórych badaczy nazywany jest „Samozwańczym królem”. Jego środowiskiem naturalnym są Chiny.

Harry ze zmarszczonymi brwiami czytał notatkę.

– Rozumiem, że mamy podać nazwę tego, tam – wskazał na drzwi. – bydlęcia?

– Na to wygląda – zgodził się Malfoy, a smok zaryczał jakby świadomy, że mówią o nim. Harry spojrzał na drewno, wiedząc, że ich zapora zbyt długo nie wytrzyma. Nawet mimo tego, że została wzmocniona magicznie, to jednak nie wygra ze szturmem smoka.

Gryfon oczekiwał na jakiś impuls od Strażnika, ale zamiast oczekiwanej odpowiedzi, dostał całkowicie co innego. Myśl była wyraźna w przekazie. Drugi umysł najwyraźniej przestrzegał zasad fair play i postanowił nie ułatwiać zadania Harremu.

– Wielkie dzięki – mruknął cicho pod nosem Gryfon.

– W Chinach występuję tylko jeden smok – powiedział nagle Malfoy, dalej studiując tekst. – Jest to Ogniomiot Chiński. Niezwykle niebezpieczne bydle.

Słowa z tafli zniknęły i zaczęły pojawiać się nowe.

Poprawna odpowiedź. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.

– Ej, to wcale nie jest wskazówka – sapnął oburzony Ślizgon. – Przecież to się wcześniej pokazało!

– I co to ma oznaczać? – Jęknął Harry. – Nie obchodzą mnie jakieś uczucia tego potwora. Super, że tego nie zobaczy. No normalnie zajebiście.

– Potter, debilu, zaklęcie kameleona! – Krzyknął nagle Malfoy, a jego oczy zabłyszczały.

– Myślisz, że to pomoże?

– A masz lepszy pomysł, Potty? Musimy jakoś go ominąć.

– No dobra – mruknął Harry. Gryfon skierował na siebie różdżkę i skupił się na wypowiadanych słowach. Poczuł jak jego ciało oblewa magia.

– Dobra, wyłazisz  pierwszy, Potter.

– Sam idź.

– Jak już mówiłem wcześniej, Potty, to ty tutaj jesteś brawurowym i głupim Gryfonem, więc zasuwaj.

– Nienawidzę cię – rzucił przez ramię Harry i zbliżył się do drzwi. Wziął głęboki wdech i delikatnie je uchylił. Nie widząc zagrożenia, otworzył je szerzej. Korytarz był szeroki i ciemny, choć kilka kandelabr oświetlało pomieszczenie.  Na ścianach wisiały jakieś puste portrety, a na jednej ze ścian wił się bluszcz.

– Właź, Potter – Malfoy popchnął go mocniej. Harry wszedł głębiej, niepewnie stawiając kroki. Jak na razie smoka nie było w zasięgu ich wzroku.

– Rozpłynął się?

– Chciałbym – odpowiedział całkiem szczerze Ślizgon. Obydwaj szli blisko ściany, ściskając mocno w dłoni różdżki. Stanęli niczym słup soli, kiedy nagle z ciemności wyłonił się krótki pysk smoka. W nikłym świetle świec jego łuski przypominały kolor brunatny, jakby przed chwilą zwierzę wykąpało się w krwi. Obydwaj wzdrygnęli się, gdy nieprzyjemny ryk przeciął powietrze. Z nozdrzy buchnął dym.

– Rusz się – szepnął, najciszej jak potrafił, Malfoy. Gryfon, przełykając ślinę, postawił niepewnie krok na przód. Stwór odwrócił się, niknąc w mroku. Jego ogon z ostrymi kolcami majtał się niespokojnie, strącając wiszącą świeczkę. Harry, odliczając w myślach do dziesięciu, ruszył. Stawiał powoli kroki, uważnie patrząc pod nogi. Malfoy, idący za nim, wręcz przestał oddychać. Kiedy stanęli koło przewróconej świeczki, smok ponownie wyłonił się niebezpiecznie blisko nich. Serce stanęło w piersi Gryfona, a zimny pot oblał jego ciało. Malfoy ze świstem wciągnął powietrze, a Ogniomiota nagle drgnął. Zastrzygł uszami, wciągając powietrze. Jego pysk niebezpiecznie zniżył się do poziomu ich twarzy. Harry z czystym przerażeniem patrzył w czerwone oko z pionową źrenicą, modląc się o szybką śmierć. Nagły łoskot, dobiegając z miejsca, skąd przyszli, zwrócił uwagę chińskiego smoka. Zwierzę natychmiast poderwało łeb, idąc w tamtym kierunku. Ogon smagnął obok nogi Malfoya, który był blady niczym zwój pergaminu.

– Szybko – wydusił jedynie Ślizgon. We dwójkę szybkim krokiem, niemal biegnąc, przemierzyli korytarz. Zatrzymali się dopiero przy końcu, gdzie czekało na nich dwoje drzwi. Na jednych napisane było „Woda”, a na drugich „Powietrze”.

– Które? – Mruknął cicho Harry, odwracając się co chwila do tyłu. Wciąż czuł na sobie oddech smoka, a jego serce biło niczym oszalałe.  

– Nie umiem pływać, Potter – odpowiedział cicho Malfoy i nim Harry zdążył jakoś zareagować, otworzył wrota. Zrobił krok na przód, co okazało się błędem. Podłoga ustąpiła, na co Draco złapał Harrego za ramię, chcąc utrzymać równowagę. Obydwaj runęli przez drzwi, spadając.

Strażnik wysłał mu kilka impulsów na raz, co robiło tylko coraz większy mętlik w głowie Harrego. Gryfon, niewiele myśląc, wskazał na Draco różdżką.

– Wingardium Leviosa! – Krzyknął z całych sił, na co  Ślizgon zawisł w powietrzu. Harry zaczął bardzo szybko się od niego oddalać. W następnej chwili poczuł na sobie te samo zaklęcie i obydwoje wisieli w powietrzu. Harry ze skupieniem wpatrywał się w Draco, kontrolując swoją magię. Nie od dziś było wiadomo, że kontrolowanie czegoś przez różdżkę, kiedy samemu się jest kontrolowanym przez inną, nie było łatwą sprawą. Profesor Flitwick wiele razy mówił im, że nawet najprostsze zaklęcia stają się trudne, kiedy robi się je na sobie w tym samym czasie z partnerem.

– Gdzie my jesteśmy? – Zapytał Draco, cały czas mocno ściskając swoją magiczną broń wycelowaną w Pottera. Gryfon ostrożnie odwrócił wzrok od chłopaka, oceniając sytuację. Znajdowali się w powietrzu, a pod nimi, stanowczo za daleko, znajdowała się ziemia. Obok nich wiła się ceglana wieża, z której wypadli. Słońce grzało przyjemnie, a chmury leniwie płynęły po niebie.  

– Lustro? – Zaproponował Harry.

– Mistrz przełomu V i VI wieku w Europie, był niedoścignionym wzorem w swojej dziedzinie.

– Co to jest, historia magii? – Sapnął z oburzeniem Potter, na co Malfoy niebezpiecznie zachwiał się. Gryfon natychmiast skupił się na swoim zaklęciu.

– Potty, to nie jest kurwa śmieszne. Upuść mnie, a przysięgam, spadniesz pierwszy.

– Zamknij się, Malfoy. Lepiej myśl.

– Trzeba było uważać samemu na lekcjach, Potty, a nie.

– Malfoy, ostrzegam cię – Harry posłał mu jednoznaczne spojrzenie, na co Malfoy jedynie prychnął. Blondyn ponownie potrząsnął lusterkiem.

– Jego przełomowym odkryciem było trzecie prawo magii.

– Nic, co jest iluzją, nie może stać się bytem – powiedział formułkę Harry. – No co? Hermiona nie dawała nam z Ronem spokoju dopóki nie stwierdziła, że zapamiętamy tego na całe życie.

– Nie wiedziałem, że to powiem, ale Granger zasługuje na oklaski – stwierdził Draco.

– Wiesz kto to odkrył?

– Potter, oczywiście, że wiem. Może nie pamiętam na zawołanie tych wszystkich praw magii, ale pochodzę z czysto krwistego rodu, więc jestem obeznany z tak elementarną wiedzą.

– To dawaj, a nie, Malfoy. Nie mam zamiaru tu wisieć do usranej śmierci.

– Szkoda, Potter – westchnął z udawanym przejęciem Ślizgon. – Był to Clamadeu Gowen.

– I co się pojawiło?

– Poprawna odpowiedź. Nie patrz w dół, szukaj w górze.

– Ja pierdolę!

– To nie fair, Potter, nie odjął ci punktów za przeklinanie – jęknął Draco, po czym włożył z niechęcią lusterko do kieszeni. Spojrzeli na siebie zrezygnowani.

– Dobra, co wiadomo o tym gościu? – Zaczął Harry. – Stworzył trzecie prawo i żył tak dawno temu, że praktycznie nikt nic o nim nie wie.

– Nie bądź ignorantem, Potter. To, że akurat ty jesteś taką ciemnotą, nie znaczy, że inni również. Clamadeu Gowen był potężnym czarodziejem, który uważany był za Mistrza Iluzji. Potrafił stworzyć niemal nowy świat od podstaw za pomocą swojej magii, ale jak mówi trzecie prawo magii, nie stanie się to bytem prawdziwym. Unormował magię. Nie wyczarujesz coś z niczego. Możesz dać temu obraz, ale nie materię.

– Malfoy, kumam – przerwał mu Harry. – Czyli z tego co mówisz wychodzi na to, że prawdopodobnie ziemia pod nami to tylko iluzja, a my jesteśmy w czarnej dupie.

– Nie da się ukryć, Potter – mruknął Draco. Ślizgon rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu jakieś drogi ucieczki.

– Malfoy, tam coś jest! – Krzyknął Harry, wskazując palcem jakiś kształt w oddali. Faktycznie, wisiał tam jakiś punkcik.

– A masz jakiś pomysł jak się tam dostać czy tak krzyczysz i oczekujesz, że zrobię za ciebie wszystko?

– Spieprzaj, Malfoy – mruknął, myśląc. Strażnik się nie odzywał, za co Harry miał wielką ochotę go przekląć. Spojrzał jeszcze raz na punkcik, potem na Malfoya. Westchnął.

– Zostaje nam tylko jeden wybór, Malfoy. Musimy się tam jakoś posłać – powiedział spokojnie z determinacją w oczach.

– Oszalałeś, Potter? Jak niby? Przecież używanie czaru będąc jednocześnie w ruchu jest cholernie niebezpieczne!

– A masz lepszy pomysł, fretko!

– Nie nazywaj mnie tak, Potty!

– Mam na imię Harry do jasnej cholery, a nie Potty – wysyczał Harry, a Draco patrzył na niego w szoku. Przez chwilę obydwaj milczeli.

– Dobra, musimy to jakoś zrobić, bo zupełnie wyczerpiemy siły – podjął ponownie Gryfon. – Jesteśmy w stanie to zrobić. Nie dam satysfakcji Faustowi. Zaliczę ten test i nakopię mu.

– W końcu mówisz sensownie, Potter – zgodził się blondyn. Obydwoje spojrzeli na siebie uważnie i delikatnie zaczęli. Jeden po drugim przesuwali różdżki, co kończyło się większym lub mniejszym sukcesem. Co chwila któryś z nich się chwiał, niebezpiecznie zniżając się o kilka cali. Wówczas bardziej skupiali się na zaklęciu, a jego siła wręcz dusiła w uścisku.

– W końcu – jęknął Maflyo, kiedy znaleźli się blisko punktu. Okazała się nim stara, wytarta kanapa, która wisiała w powietrzu jakby nigdy nic.

– Zajebie go – warknął Harry, po czym niepewnie dotknął dłonią meblu. Był prawdziwy. Skinął głową Draconowi, by ten odwrócił zaklęcie. Niepewnie usiadł, po czym nakierował Ślizgona na miejsce obok niego. Obydwoje odetchnęli, kiedy nic się nie stało.

– Lustro coś mówi?

– Tak, bardzo przydatne rzeczy jak wszystko przed tobą - burknął. Położył głowę na oparciu, po czym przyjrzał się słońcu, mrużąc oczy. Nagle zmarszczył brwi.

– Ej, tam w tym słońcu – zaczął, szturchając Harrego. Gryfon natychmiast spojrzał do góry.

– Czy tam jest żyrandol?

– No tak! – Malfoy uderzył się głową w czoło. – Mieliśmy o iluzji. Tu wszystko jest iluzją.

– Masz pomysł jak zdjąć to zaklęcie?

– Możemy spróbować finite.

Harry podwinął rękawy, które co chwila spadały mu na dłonie. Wyciągnął różdżkę, na co Malfoy zrobił to samo.

– Finite Incantament! – Krzyknęli, dając swoim słowom moc. Promienie wypłynęły z ich różdżki, łącząc się w jeden. Zaklęcie poleciało przed siebie i wsiąknęło w powietrze. Na początku nic się nie stało, ale nagle świat zaczął drżeć, a niebo znikać. Zamiast tego pojawił się duży hol. Przed nimi ustawiony był stolik i kilka foteli.

– Kiedy znajdziemy ten pieprzony skarb? – Zapytał Harry, wyrywając Malfoyowi lustro z dłoni. Potrząsnął nim mocno.

­Słońce rozjaśnia ciemność.

– Skąd on brał te mądrości? Od Dumbledore’a? – Jęknął Malfoy. Obydwoje ponownie spojrzeli w żyrandol, który znajdował się dobre kilkanaście metrów nad nimi.

– Zapewne tam jest to, czego szukamy.

– Zapewne tak – zgodził się Draco. – Dobra, Potter. Ja cię tam podniosę, a ty zabieraj co masz i spieprzamy dalej. Mam już dosyć tego chorego miejsca.

– Czemu to ja mam wisieć?

– Wiem, Potter, że podoba ci się mój tyłek, ale niestety teraz nie możesz popatrzeć. Później jak chcesz, to możemy się spiknąć. – rzucił ironicznie Ślizgon. – Dlatego, Potter, że to ja mam większą kontrolę w porównaniu do ciebie.

Harry spiął się, już chcąc odpowiedzieć atakiem na atak, ale powstrzymał się w ostatnim momencie. Wziął głęboki oddech, wypuścił powietrze i skinął głową blondynowi. Draco rzucił na niego czar, powoli unosząc go do góry. Harry z gotową różdżką w ręku wypatrywał czegokolwiek. Doskonale wiedział, że jak tylko mignie mu cokolwiek, to rzuci wszystkim, czym potrafi.

Żyrandol posiadał dwanaście świec, z czego wszystkie się paliły. Był w kolorze srebra, oblepiony pajęczyną i kurzem. Harry rzucił krótkie Chłoszczyść. Przyjrzał się uważnie i z triumfem na twarzy sięgnął po czerwony kryształ, który nie pasował do całości. Poczuł wyraźnie jak przedmiot zrobił się ciepły, niemal parząc mu dłoń. Nim się spostrzegł, czerwień wsiąkła w bransoletkę i po chwili pokazała się czerwona zawieszka. I wtedy kliknęło.

**   

     Dumbledore spoglądał na swojego podwładnego uważnie. Slavomir Faust był niezmiernie zadowolony z siebie i zajadał się popcornem, patrząc w, stworzony przez siebie, monitor, na którym wyświetlały się zmagania uczniów Hogwartu.

Obydwaj znajdowali się w pubie „Trzy miotły”, który madame Rosmerta im użyczała. Sama kobieta siedziała z nimi, pijąc piwo kremowe.

– Cholera jasna – jęknął męski głos, a do pubu wszedł rudowłosy mężczyzna, trzymając się za obandażowaną dłoń. Tuż za nim szła różowo włosa aurorka z uśmiechem na twarzy.

– Nic ci nie jest, Charlie?

– Spokojnie, profesorze. Po prostu mieliśmy małe spięcie z Ogniomiotem – rzucił wesoło syn Weasleyów, dosiadając się.

– Widzieliśmy jak Harry z Draco wychodzą i szło im całkiem dobrze – rozpoczęła Tonks. – Gorzej było jak stał naprzeciw nich.

– Jeszcze chwila i by ich wyniuchał – podjął Charlie. – Akurat w tym momencie Tonks się wyrżnęła, więc odwróciliśmy jego uwagę od chłopaków. Poszli dalej.

– A więc jak to się stało? – Zapytała madame Rosmerta, wskazując na zabandażowaną dłoń.

– A próbowałaś kiedyś uspokoić smoka, którego zamknięto w czterech ścianach? – Odpowiedział pytaniem na pytanie rudowłosy, na co kobieta się zarumieniła.

– Wybaczcie, moim mili, ale muszę już wracać – powiedział Dumbledore, wstając od stołu. – Obowiązki dyrektora wzywają, ale z niecierpliwością czekam na wyniki zakładu.

– Na pewno wygram, Albusie – rzucił wesoło Faust, na co dyrektor jedynie uśmiechnął się wesoło.

– Wierze w potęgę kobiet – odpowiedział i nim ktoś się spostrzegł, zniknął z cichym pyk.

– O co jest zakład? – Podjął natychmiast Charlie.

– Kto pierwszy wygra. Chłopacy kontra dziewczyny, jest na razie dwa do jednego lub o to która para wygra. Stawka to trzy galeony.

– Trzy na chłopaków i na Harry'ego – rzucił wesoło rudowłosy, wyjmując z spodni sakiewkę z pieniędzmi.

– Daje trzy na dziewczyny – rzuciła Tonks. – Hermiona na pewno wykosi konkurencje.

– Hej, Faust, podziel się tym popcornem!

– Mówiłem, żebyście się przygotowali.

– Sknera.

**

Kiedy coś kliknęło, zdarzyły się trzy rzeczy na raz. Harry poczuł jak Malfoy stracił panowanie nad swoim zaklęciem i Gryfon zaczął spadać. Ze ścian zaczęły wysypywać się czarne postaci, a Malfoy krzyczał.

– MALFOY!

Harry zatrzymał się tuż nad ziemią. Spanikowany blondyn rozglądał się dookoła z czystym przerażeniem. Gryfon szybko wstał i zaklął szpetnie, rozpoznając w postaciach swój odwieczny strach. W jego głowie natychmiast rozległ się krzyk jego matki, a zielony promień pojawił się przed jego oczyma.

– Potter! Potter! POTTER! – Draco potrząsał jego ramieniem, kiedy martwe zjawy zaczęły ich okrążać.

– Rzucaj tego przeklętego patronusa!

– Expecto patronus! – krzyknął Harry, a srebrny jeleń wyskoczył z jego różdżki.

– Spierdalamy – rzucił Malfoy, łapiąc go za rękę. Ciągnął go aż do drzwi z napisem „Woda”, przed którymi blondyn się zatrzymał.

– Malfoy, otwieraj je. Nie mamy czasu – burknął Harry.

– Ja nie umiem pływać!

– Nie obchodzi mnie to. Chcesz żeby nas zjadło? – warknął Gryfon, otwierając kopniakiem drzwi i ciągnąc Malfoya za sobą. Wpadli w chłodną toń wody, na co blondyn zaczął krzyczeć. Harry próbował utrzymać szamoczącego się chłopaka na powierzchni, ale ten tylko coraz bardziej się zanurzał.

– Malfoy, uspokój się! – Krzyknął, waląc go otwartą dłonią w policzek. Ślizgon jakby odzyskał rozum, bo nagle spojrzał na niego bardziej przytomnie. Z przerażeniem bardziej przylgnął do Harrego.

– Malfoy, lustro.

– Wodne stworzenia, nie lubiące gości.

– Mamy przejebane – jęknął Harry, rozglądając się z paniką dookoła. W toni wodzi zamajaczyły mu znajome kształty.

– Malfoy, słuchaj, zaraz będą tu pewnie druzgotki. Zaklęcie to Relashio. Wal mocno, a potem jak najszybciej postaraj się jakoś wybić z wody.

– Co ty… - Draco nie zdążył. Drobna dłoń stworzenia morskiego zacisnęła się wokół jego kostki i pociągnęła w dół. Harry poczuł dokładnie to samo. Został wciągnięty w toń. Spojrzał na bladozieloną twarz, wykrzywioną w szyderczy uśmiechu. Zaklął w myślach i zgodnie z wolą Strażnika, rzucił odstraszające zaklęcie. Stwór zaskrzeczał piskliwie, a inne druzgotki zaczęły się pojawiać wokół Harrego. Gryfon rzucał co chwila zaklęcia, aż w końcu stwory dały sobie z nim spokój. Wypłynął na powierzchnię, z ulgą wdychając w powietrze. Rozejrzał się dookoła i zaklął nagle. Poczuł ostre pieczenie w dłoni i spojrzał na bransoletę. Zaczęła żarzyć się nieprzyjemnym kolorem, wypalając skórę nadgarstka. Harry wciągnął mocno powietrze i się zanurzył. Spostrzegł Malfoya, który szamotał się z dwoma druzgotkami. Gryfon natychmiast ruszył w jego stronę, widząc coraz bardziej blade policzki Malfoya. Rzucił szybko ogłuszające zaklęcia, jedno po drugim, a druzgotki odpłynęły, zawodząc mocno. Harry z paniką złapał blondyna za ramię. Miał mętny wzrok, co mogło świadczyć o jednym. Strażnik wysłał mu impuls, a Gryfon, niewiele myśląc, spełnił go. Przywarł ustami do ust Ślizgona, przekazując mu swój oddech. Mętne oczy Draco natychmiast nabrały ostrości, a Harry wskazał mu palcem górę. Złapał go za dłoń i wskazał różdżką na dno. Rzucił zaklęcie.

Wylecieli w powietrze. Z krzykiem przelecieli nad tratwą, wprost do wody. Harry natychmiast podholował blondyna do ich ostatniej deski ratunku. Obydwaj się wdrapali na nią.

– Dzięki, Potter – powiedział spokojnie Malfoy. Harry wzruszył jedynie ramionami i rozejrzał się dookoła. Drzwi, z których wylecieli, zniknęły. Wokół nich rozciągała się bezkresna woda.

– Co mówi lustro?

– Głowa do góry, niedługo też jest dzień.

– Czego mogłem się spodziewać – stwierdził Harry, wzdychając. Był cały przemoczony i zaczynało mu się robić zimno.

– Potter, osusz się, inaczej złapiesz jeszcze zapalenie płuc – powiedział Malfoy, samemu rzucając na siebie zaklęcie. Harry wykonał to samo, ale wcale nie zrobiło mu się zimno.

– I czym była ta rzecz, co mieliśmy znaleźć?

Harry uniósł dłoń, wskazując na zawieszkę przy bransoletce.

– Czyli pewnie tu też musi być jedna – stwierdził Malfoy. – I to zapewne w tej cholernej wodzie.

– Pewnie tak.

– Nienawidzę wody – burknął Draco, obejmując dłońmi kolana. Harry chciał go jakoś pocieszyć, ale zamknął usta. Malfoy nie był osobą, której potrzebne były jakieś wzruszające słowa. Strażnik nagle wysłał mu impuls, na co Harry natychmiast się spiął.

– Malfoy, pilnuj się – warknął. – Jeszcze nie skończyliśmy, więc skup się. W każdej chwili przecież może coś nam wyskoczyć!

Jak na zawołanie jego słów druzgotki zaczęły pojawiać się na tafli wody.

– Relashio!

– Drętwota! Expelliarmus!

– Relashio!

Harry sapnął, kiedy na jego nodze ponownie zakleszczyła się dłoń wodnego stwora.

– Spieprzaj! – Warknął, kopiąc go w rękę. Usłyszał nieprzyjemny skrzek, a na miejscu rannego, pojawił się nowy.

– Jest ich za dużo – jęknął Draco. – Musimy jakoś stąd uciec. Relashio! Relashio!

– Masz jakiś pomysł?! Relashio! Drętwota!

– Expulso! – Harry złapał mocniej Draco, siłując się z druzgotkiem, który trzymał jego spodnie. Malfoy rzucał wokół nich zaklęcia odpychających, ale zarazy pojawiało się coraz więcej. I nagle, jakby ręką odjął, wszystkie się zanurzyły. Chłopacy niepewnie rozejrzeli się, przełykając ślinę. Nagle, wokół nich, rozbrzmiał jakiś głos jakby zza ściany. Robił się on coraz głośniejszy i coraz bardziej wkurzony.

– To chyba z wody – szepnął Malfoy. Potter, niepewnie kucnął na krańcu tratwy. Draco trzymał go mocno za rękę, by w razie potrzeby wyciągnąć go szybko. Harry nachylił się nad taflą wody, widząc żółtą, podobną do ludzkiej, twarz. Wykrzywiona ona była w złości.

– Słuchaj mnie, człowieku – rozbrzmiał niewyraźny głos. – Weź to i zostaw nas w spokoju.

Tu tryton wskazał na niebieski kryształ, który trzymał w dłoni. Harry niepewnie zanurzył dłoń, łapiąc go. Przedmiot ponownie zlał się z jego bransoletą.

– Idźcie stąd, człowieku, inaczej was zabiję.

– Nie wiemy gdzie jest wyjście – odparł spokojnie Potter. Istota wydała z siebie nieprzyjemny dźwięk.

– Nie obchodzi mnie to, zniknijcie stąd jak najszybciej, o ile chcecie żyć. – Po czym znikł w odmętach wody.

– Dał nam to, tak po prostu? – Malfoy patrzył z niedowierzeniem na niebieską zawieszkę, po czym roześmiał się głośno.

– Pomyśl lepiej jak stąd się wyrwać – rzucił cierpko Harry. Jak na zawołanie, w powietrzu ukazały się drzwi.

– Potter, ty to chyba masz jakąś wewnętrzną moc – rzucił ironicznie Malfoy, po czym dotknął niepewnie klamki. Na drzwiach napisane było „Ziemia”.

– To chyba będzie lepsze od wody – stwierdził pod nosem Draco. Nacisnął na nie, otwierając szeroko. Niepewnie weszli do środka, znajdując się w ogrodzie. Wokół nich znajdowało się mnóstwo kwiatów i drzew. Alejka była ze żwiru i prowadziła do marmurowej fontanny.

– Dziwnie tu.

– Najbardziej popularne i najbardziej uwielbiane stwory.

– Nie mam bladego pojęcia – rzucił Harry.

– Ten ogród przypomina mi mój własny – stwierdził nagle Malfoy, marszcząc brwi.

– To chyba dobrze, nie?

– Zależy.

Harry urzeczonym wzrokiem spojrzał na kolorowe kwiaty. Podszedł do krzaku róży i pochylił się nad czerwonym kielichem. Powąchał powietrze i delikatnie dotknął płatków.

– Potter, pod żadnym pozorem nie dotykaj niczego! – Krzyknął nagle Malfoy, odciągając go.

– Co ci, Malfoy? To tylko kwiaty.

– Potter, to aż kwiaty. W lustrze było, że najbardziej popularne i uwielbiane stwory. To kwiaty.

– Oh, i mam się wystraszyć kwiatów?

– Potter, nie pamiętasz? Magiczne kwiaty potrafią wydalać zapachy mamiące ludzi. Wiele razy kończyło się to śmiercią człowieka, który obrastał nimi. Jeśli raz się skusisz, to po tobie.

– Masz paranoję – prychnął Gryfon. Strażnik jednak wysłał mu myśl, która wyraźnie zgadzała się ze słowami Draco.

– Musimy uważać, by niczego nie dotknąć – stwierdził Malfoy. – I musimy wyjść z tego przeklętego ogrodu.

– Marudzisz. Mi się tutaj podoba – rzucił wesoło Harry, nie wiedząc czemu to powiedział. Ślizgon niemal natychmiast zmrużył oczy, równając się z nim.

– Potter, kurwa, dotknąłeś, prawda? 
– Nawet jeśli, to co? Jesteś zazdrosny?

– Potter, debilu! – Malfoy złapał go za koszulę, podnosząc lekko do góry. – Teraz posłuchaj mnie uważnie. Musisz zachować jasność umysłu inaczej mamy przejebane na całej linii. Musisz się oprzeć temu!

– Nie wiem o co ci chodzi – zielone tęczówki zasnuła mgiełka. Strażnik wysłał do umysłu Harrego mocny impuls, który natychmiast przywrócił mu jasność widzenia. Zamrugał, patrząc z bliska na twarz blondyna. Była ona zmęczona, miała dwie czerwone rysy na policzku i poważne spojrzenie.

– Spokojnie, Malfoy – położył mu rękę na ramieniu. – Mam w dupie te kwiaty, więc chodźmy stąd.

Ruszyli przed siebie żwirowaną drogą. Doszli w końcu do bramy, gdzie wisiał napis „Magia”.

– Serio musimy tam iść? – Mruknął Hary, patrząc nieufanie na bramę.

– Rada na dziś, to Skacz w lewo, potem w prawo – rzucił prawie wesoło Malfoy, patrząc ze złością na lustro. Westchnął. Popchnęli wrota. Strażnik natychmiast kazał skoczyć w lewo, na co Harry pociągnął Malfoya na lewą kratkę. Tuż obok ich głowy wbiła się strzała. Spojrzeli z przerażeniem na centaury, które stały na lekkim wniesieniu, do którego prowadziła droga, wyglądająca niczym szachownica. Oni stali na czarnym polu.

– Raz w lewo, raz w prawo?

– Zabiję, przysięgam – jęknął Draco, niepewnie stawiając stopę na prawej kratce. Centaury się nie ruszyły. Powoli szli na przód według wskazówki, aż dotarli do końca szachownicy. Na wzgórzu już nie było koniowatych ludzi. Zamiast tego stała misternie zrobiona misa, a na jej dnie leżał zielony kryształ.

– Potter – Ślizgon złapał jego rękę. – Nie wiemy co to jest. Ta woda to równie dobrze może być kwas.

– Racja. Co mówi lustro?

Co mówi prawdę, prawdę odkryje.

– Super! Niech sobie wsadzi te mądrość w dupę. Głęboko.

– Ciekawe słownictwo, panie Potter – znikąd pojawiła się nowa istota. Miała głowę przepięknej niewiasty i tułów lwa. Sfinks, za pomocą skinięcia, przyciągnął do siebie przerażonego Harry'ego. Gryfon poczuł jak zostaje objęty przez dwie, kocie łapy.

– Zostaw go!

– Spokojnie, panie Malfoy. Wszystko potoczy się dobrze, jeśli odpowiecie na moje pytanie poprawnie – piękny, kobiecy głos wlał się do Harry'ego serca. Strażnik wysyłał mu co chwila impulsy jak się wydostać z tej patowej sytuacji.

– W misie znajduje się eliksir prawdy. Nie mówię oczywiście o veritaserum, panie Malfoy. Tylko o najprawdziwszym eliksirze czystości. Chyba wiesz, co to znaczy?

– Osoba, która jest niegodna, zostanie zabita – wyrecytował słabo Draco. Harry zadrżał, domyślając się, czego będzie wymagać sfinks.

– Dokładnie tak, panie Malfoy – powiedziała z aprobatą istota.

– Czy pan, panie Potter, - tu zwróciła na niego wzrok – uważa, że pan Malfoy posiada czyste serce niesplamione?

Harry zamknął oczy, zamyślając się. Od zawsze z Ronem uważali, że Malfoy jest małym Śmierciożercą, który podąża w ślady ojca. Jeszcze wczoraj Harry mógł śmiało stwierdzić, że Draco zapewne ma Mroczny Znak na ramieniu i szerzy nienawiść do mugoli w swoim domu. Teraz jednak, w czasie trwania tego testu, Harry zrozumiał coś innego. Od samego początku oceniał Malfoya na podstawie przyjętego stereotypu. Nie znał go, a jedynie opinie o nim.

– Tak.

– Potter, chwila, nie bądź idiotą – syknął Malfoy. – Mój stary jest Śmierciożerą, nie ma pierdolonej mowy, żebym włożył tam ręce.

– Panie Malfoy, pan Potter uwierzył w pana – zaczął sfinks z niesmakiem. – Nie chodzi tutaj o twoją rodzinę, lecz o twoje serce.

– Malfoy, zabieraj ten gówniany kryształ! – Krzyknął Harry, patrząc ze złością na Ślizgona.

– Moment – burknął blondyn. Z niepewną miną zbliżył dłonie do misy i zamknął oczy. Szybko wyjął kryształ. Ze zdziwieniem otworzył oczy, wpatrując się w trzymaną błyskotkę, która natychmiast zlała się z jego bransoletką.

– Gratuluję – rzucił Sfinks, puszczając Harry'ego. Gryfon podszedł szybko do Malfoya.

– Mówiłem, że dasz radę – rzucił wesoło Gryfon.

– Jak zwykle to ja muszę odwalać za ciebie całą robotę.

– Malfoy, nie przeginaj – syknął Harry, choć śmiały mu się oczy. – Chodź, wracamy nim Faust coś jeszcze wymyśli.

– Trzy miotły.
**   

     Faust z zadowoleniem rozejrzał się po swoich uczniach. Wszyscy siedzieli w pubie, przeklinając go głośno. Cieszył się sukcesem, jaki osiągnął. Mimo początkowych trudności, każdy zaliczył test.

– Moi drodzy, gratuluję wszystkim – uśmiechnął się, widząc nieufne spojrzenia. – Chcę wam też przedstawić osoby, które pomogły w przygotowaniach i pilnowały was.

Tu wskazał na połączone stoliki, za którymi siedzieli dorośli czarodzieje. Każdy z nich uśmiechał się wesoło. Niektórych uczniowie rozpoznali, inni pozostawali anonimowi.

– Na pewno pomogą mi przy innym projekcie, o którym myślę na koniec roku. Chcielibyście?

Dwadzieścia sześć Drętwot poleciało w jego kierunku.

__
Haha, udało mi się go w końcu skończyć. 
Wiem, że zapewne wielu z was bardziej spodziewało się walki, ale ten test jest jaki jest. Mi się podoba. 
Informację wszelkie o stworzeniach są z internetu, wiadomo, a powiedzonka wymyślone lub zasłyszane.
I tak, dobrze zrozumieliście, przy każdej pułapce czatowali dorośli. I myślę, czy nie zrobić takiego "making of" z perspektywy ich xD

Pamiętajcie, komentarze karmią wena albo raczej satysfakcję.
Standardowo proszę o wytykanie błędów.