Rozdział jedenasty

       Spotkania Gwardii odbywały się niezwykle często. Z racji odwołania zajęć obrony rocznikowi szóstemu, każdy wręcz wymuszał te zajęcia, by tylko jak najlepiej się przygotować do nadchodzącego testu. Harry nie dziwił się im. Samemu również oddawał się ćwiczeniom, kiedy był tylko w stanie. W większości magię trenował razem z innymi Gwardzistami, ale ćwiczenie ciała odbywał samotnie. Nie lubił, kiedy podczas rutynowych zadań, wpatrywały się w niego dziewczyny. Choć inni też starali się biegać na bieżni chociaż raz w tygodniu, to jednak nadal żaden z czarodziei nie był zbyt przekonany do tej formy wysiłku. Harry był zirytowany tym myśleniem, ale nie potrafił wymusić na Gwardzistach pożądanej reakcji. Jedyne, co udało mu się wywalczyć, to nauka samoobrony. Przekazywał im wszystko, czego zdążył się nauczyć od Remusa i Regulusa.

**

     Deszcz dudnił o szyby, na co Harry westchnął. Miał umówione spotkanie z Regulusem, który poświęcał mu swój czas na naukę przydatnych rzeczy. Potter czasami się zastanawiał, czy gra w pokera lub próba nauczenia go tańca, była aż tak bardzo potrzebna. Nie spierał się tylko dlatego, żeby Black nie wywalił go za drzwi Wrzeszczącej Chaty.

– Harry, wybierasz się gdzieś? – Spytała Hermiona, przyłapując go przy oknie. Gryfon nawet nie miał zamiaru kłamać. Jego ubiór jasno świadczył, że właśnie wychodzi z Hogwartu.

– Mam spotkanie z Regulusem – odpowiedział spokojnie, patrząc ponownie za okno. Księżyc lśnił już na niebie pośród burzowych chmur, a deszcz ostro zacinał w szyby. Lada dzień, według radiostacji, miał zacząć padać śnieg.

– Uważaj na siebie – mruknęła jedynie, wzrokiem wyrażając swoją dezaprobatę. Harry był jej za to wdzięczny. Nie lubił się sprzeczać z przyjaciółką, która uważała jego eskapady do Blacka za niebezpieczne i nielegalne. Zaczynała mu wówczas mówić o wszystkich konsekwencjach jakie mogły go czekać, a wyobraźni dziewczynie nie można było odmówić.

– Spokojnie, nie wybieram się nigdzie dalej – Pocieszył ją. Gryfonka, nie do końca przekonana, ścisnęła jedynie jego dłoń i poszła dalej. Harry chwilę odprowadzał spojrzeniem postać przyjaciółki, ale kiedy ta zniknęła w mroku, ruszył do tajnego wyjścia. Przemknięcie obok gabinetu Filcha nie stanowiło żadnego problemu. Sam woźny od kilku tygodni patrolował zupełnie inną część zamku, gdzie dosyć często rozrabiał Irytek.

Harry w końcu wydostał się z zamku i rzucając wcześniej na siebie zaklęcie kameleona, ruszył po błoniach w kierunku Bijącej Wierzby. Roślina smagnęła kilka razy gałęziami o ziemię, kiedy tylko go zauważyła. Harry z mściwym uśmieszkiem unieruchomił ją i spokojnie udał się do komnaty.

W środku czekał już Regulus palący papierosa. Czarodziej siedział na, wyczarowanym przez siebie, fotelu, a w ręku miał kieliszek napełniony złotawym płynem.

– Ile można na ciebie czekać – prychnął Black. Harry jedynie otrzepał się z deszczu, zawiesił swoją kurtkę na krześle i usiadł na starym materacu. Taktownie zignorował komentarz Blacka.

– To co dzisiaj będziemy robić? – Zapytał po chwili ciszy. Młodszy brat Syriusza nie odpowiedział, patrząc gdzieś w dal. Potter wyjął z dłoni starszego mężczyzny kieliszek i sam pociągnął łyka. Whiskey przyjemnie rozgrzała mu pierś.

– Wara, to moje – syknął Regulus, natychmiast wstając z zamiarem odebrania swojego trunku. Gryfon, ze złośliwym uśmieszkiem, wypił całą zawartość. Black zaklął siarczyści i rzucił się na chrześniaka swojego brata. Przydusił go do materaca. Harry wierzgnął dziko, charknął i zrzucił z siebie Regulusa. Usiadł, oparł się plecami o ścianę i spojrzał na starszego przyjaciela.

– Regulusie, coś się stało? – Zapytał cicho, delikatnie kładąc dłoń na ramieniu czarodzieja.

– Młody, nie szukaj problemów, gdzie ich nie ma – burknął jedynie Black, zrzucając jego dłoń. Wstał na równe nogi i uśmiechnął się ironicznie do Pottera.

– No to teraz zobaczymy jak sobie radzisz z Secare.

– Hej, powiedziałeś mi o tym zaklęciu dopiero wczoraj!

– Nie obchodzi mnie to, Potter.

**   

  

            Trzydziesty pierwszy października wypadał w czwartek. Dekoracje przygotowywane były dzień wcześniej przez profesora Flitwicka i trzecią klasę. Wszędzie zawieszone były pajęczyny, nietoperze, a w każdym możliwym kącie stała dynia z wyciętą straszną miną. Zewsząd spadały nagle sztuczne pająki, strasząc niewinnych uczniów. Największe jednak wrażenie robiła Wielka Sala, w której pod sufitem wisiało mnóstwo świec, dyni i latała chmara nietoperzy. Stoły domów oblepione były pajęczynami i sprawiały wrażenie, że jak tylko ktoś przy nich usiądzie, to wszystko się rozpadnie. Stół ciała pedagogicznego przystrojony był w barwy święta, a z krzesła dyrektora straszył zielony troll.

     Kolacja jak co roku miała charakter uroczysty. Uczniowie przychodzili w odświeżonych szatach, a nie wyjętych jak Puszkowi z gardła. Niektóre roczniki pozakładały charakterystyczne dla nich dodatki – drugoroczni ubarwili swoje szaty w nietoperze skrzydła, a czwarto roczni założyli wampirze kły. Największe jednak przebranie posiadał sam dyrektor. Albus Dumbledore, znany ze swojego ekscentrycznego sposobu bycia, ubrany był w pomarańczową szatę, która imitowała kształt dyni i to z jak najlepszym skutkiem. Dyrektor wyglądał niczym piłka, kiedy zasiadł pośród poważnie ubranych nauczycieli. Profesor McGonagall patrzyła na swojego przełożonego z dezaprobatą, którą Dumbledore całkowicie ignorował.

     Harry siedział między Nevillem a Ronem, czekając aż na stole pojawią się potrawy. Dyrektor zakończył swoją mowę odnośnie Halloween i teraz wszyscy wyczekiwali posiłku. Minęła minuta, a stoły ugięły się pod ciężarem potraw. Leżały kolorowe puddingi, zachwycając nie tylko kolorytem, ale też rozchodzącym zapachem. Pasztety dyniowe skrzyły się, a stojące nieopodal ciasta wabiły słodkością. Gdzieś pośród tego Harry zauważył sok dyniowy, który natychmiast sobie nalał. Napój czarodziejów wyjątkowo przypadł mu do gustu.

     Potter zjadł, otrzepał spodnie z okruszków, porozmawiał chwile z Ronem i wstał. Pożegnał się z przyjaciółmi, życząc im miłych snów. Nie było dla nikogo tajemnicą, że w Halloween Harry nigdy nie wracał na noc do dormitorium. Nikt tak naprawdę nie wiedział, gdzie w tę noc udawał się zielonooki Gryfon. Znikał, zabierając ze sobą mapę Huncwotów i pelerynę niewidkę, by nikt nie mógł go wyśledzić. Choć Hermiona kilka razy próbowała wpłynąć na przyjaciela, ale z marnym skutkiem. Zawsze odpowiadała jej cisza.

**

     Siedząc w Ogrodach Heleny, Harry wylegiwał się na łące nieopodal fontanny w kształcie pegaza. Posąg wykonany został z białego marmuru, a jedynie skrzydła konia były posrebrzane. Twarz miał piękną, symetryczną, a zamiast oczu świeciły się dwa rubiny. Tułów był prosty, bez żadnych udziwnień. Zwierzę uwiecznione było w pozie, gdzie stało na dwóch kopytach z dwoma w górze i z rozpostartymi skrzydłami. Wokół niego utworzona była fontanna, w której połyskiwała woda.

     Harry okręcił się na bok, wzdychając. Ogarnął wzrokiem las nieopodal, ale nie zauważając nic ciekawego, położył się na plecach. Wpatrzył się w gwiazdy. Harry nie wiedział, czy Ogrody faktycznie odwzorowują niebo na zewnątrz. Na ciemnym atramencie błyszczały punkciki, a poszczególne z nich Gryfon był w stanie ułożyć w gwiazdozbiory. Najmocniej, jak zawsze, błyszczała gwiazda Syriusza.

     Łzy cisnęły się do oczu Harrego, kiedy tylko jego umysł zalała fala wspomnień. Przez niemal dwa lata miał ojca chrzestnego, który prawdziwie i bezgranicznie go kochał. Choć może Syriusz nie należał do wymarzonego modelu opiekuna, ale Harry był wdzięczny losowi, że takiego uzyskał. Łapa był wszystkim, czego potrzebował. Nie był jakimś zwyczajnym nastolatkiem, który chciał tylko uwagi dorosłego. Nie potrzebne mu były kazania czy inne tego typu rzeczy. Nie, Harry zbyt brutalnie został wychowany przez szarą rzeczywistość, by móc mieć normalnego opiekuna. Za to potrzebował osoby, która obdarzyłaby go miłością, zaufaniem i wiarą. A tego Syriusz miał w nadmiarze. Przy każdej okazji pokazywał Harremu, że go kocha z cały sił, że mu ufa, choć nie zawsze pochwala jego zachowania; że wierzy w niego. Tak po prostu, zwyczajnie, bez żadnych ukrytych motywów. Tak jak ojciec może kochać swoje dziecko. Harry zapłakał.

     Kiedy łzy się wyczerpały, Gryfon otarł twarz i znów zagapił się na nieboskłon. Syriusz migał jakby chciał powiedzieć: „Jestem tu dla ciebie, Harry”. Potter uśmiechnął się wesoło, dziękując mu za to. Wiedział, że Łapa jest zawsze z nim.

     Trzydziesty pierwszy października był dla niego najgorszym dniem w roku. Nigdy nie lubił świętować Halloween. Nie miał czego. W tym dniu, szesnaście lat temu, odebrano mu wszystko. Rodzinę, dom i niemal życie. Z tamtego upiornego wieczoru Harry pamiętał jedynie błysk zielonego światła i krzyk swojej matki, co zawsze mu się przypominało przy dementorach. Ten dzień był dla niego pełen smutku, żałoby, a nie głupich żartów ze zmarłych. Teraz, kiedy wiedział już, jak naprawdę zginęli jego rodzice, opłakiwał stratę. Kiedyś, kiedy jeszcze nie wiedział nic o magii, wściekał się na rodziców, że byli takimi ludźmi. Ojciec i matka alkoholicy, narkomani, a przynajmniej tym karmiło go wujostwo. Teraz jednak Harry doceniał. Dziękował, że poświęcili się dla niego, choć sam wolałby zginąć wraz z nimi. Strażnik  wysłał cichą myśl na to stwierdzenie, a Gryfon poczuł się tak, jakby właśnie go ktoś przytulił. Nie mogąc się powstrzymać, zapłakał żałośnie.

**

     Trzeciego listopada, dokładnie w  niedzielę, Harry wymknął się z Pokoju Wspólnego o wczesnej porze. O godzinie siedemnastej znalazł się na Ulicy Pokątnej, skąd od razu udał się do Banku Gringott. Gdy tylko wszedł do pomieszczenia, został zauważony przez goblina, który bez zbędnych słów zaprowadził go do Zarządcy Gardnera.

     Harry usiadł w proponowanym fotelu, prosząc o herbatę. Dzbanek od razu poszybował do góry, nalewając do pustej filiżanki gorącego płynu. Harry dosypał dwie łyżeczki cukru i zamieszał.

– Dobrze się składa, panie Potter, że dzisiaj się pan zjawił, sir – rozpoczął Zarządca, patrząc na niego swoimi przenikliwymi oczami. – Akurat mam przy sobie wszystkie niezbędne akta, o którym wspomniałem w liście. Mam nadzieję, że Smok Pocztowy nie wyrządził panu krzywdy.

– Nie – zaprzeczył od razu. – Podał sakiewkę bez zbędnych problemów.

– To dobrze – pokiwał głową goblin. – Wysyłka miała być wcześniej dostarczona, ale Smok Pocztowy zauważył pana niedyspozycję, sir.

– Zauważył? – Harry uniósł zaskoczony brwi. Był przekonany, że to Hermiona napisała do Banku, że w chwili obecnej jest nieprzytomny.

– Smoki Pocztowe to niezwykle inteligentne stworzenia, panie Potter. Może są mniejsze od zwykłych smoków, ale nie umniejszają im intelektem – zaczął powoli wyjaśniać goblin, samemu nalewając sobie herbaty. – Wykorzystujemy je do transportu pieniędzy przez wzgląd na ich rzetelność, ale również inteligencje. Smoki Pocztowe dostarczają przesyłki jedynie adresatom lub poleconym do tego osobom. Są również w stanie stwierdzić, kiedy adresat nie jest w stanie przyjąć paczki i powracają z powrotem do Banku, a po jakimś czasie wysyłamy je znowu.

– Interesujące stworzenia – mruknął Harry, lekko się rumieniąc. Czemu w takich chwilach Strażnik nie podzieli się z nim wiedzą, pomyślał Gryfon. Nie musiałby wtedy razić aż taką niekompetencją.

– To prawda, panie Potter, ale tematem naszego spotkania jest zgoła coś innego, sir – stwierdził Gardner, upijając łyk napoju z filiżanki. Harry uczynił to samo.

– Pierwszy z dokumentów – kontynuował goblin, kładąc na stół dwie, oprawione w skórę i ze złotą kłodką, księgi. – to zapis transakcji jakie się odbywały na przestrzeni wieków między rodem Blacków, a bankiem. Jak już wspominałem, transakcje polegają na tym, że bank Gringott zarządza majątkiem rodowym, odprowadzając dla siebie korzystny procent.

Harry pokiwał głową na znak, że rozumie. Starał się zignorować paskudny uśmiech na twarzy Zarządcy, który pojawił się po ostatnich słowach. Już Gryfon wiedział jaki to „korzystny procent” jest.

– Drugi z dokumentów – podjął ponownie Gardner – to spis pańskich własności. Pozwoliłem sobie je zapisać w formie dwóch odrębnych części. Jedna traktuje o majątku rodu Blacków, a druga o majątku rodu Potterów. Z racji nieodnalezionego testamentu, nie ma pan, panie Potter, jeszcze pełnych praw do uzyskania prawowitych dóbr rodowych, ale kiedy ukończy pan pełnoletniość, co nastąpi za jakieś dziewięć miesięcy, uzyska pan wówczas pełny dostęp. Dlatego w części majątku rodu Potterów zrobiłem stosowne oznaczenia, które wyjaśnią panu, panie Potter, co jest aktualnie w pańskim posiadaniu, a co zostanie dołączone wraz z ukończeniem siedemnastu lat, sir.

Gryfon przez chwilę trawił usłyszane informacje. Był zaskoczony, że to, co posiadał w swojej skrytce dotychczas, nie było jedynym spadkiem po jego rodzicach. Najwidoczniej rodzina ze strony jego ojca, była równie szanowana co ród Blacków. Będzie to musiał sprawdzić jak wróci do Hogwartu.

– Jestem panu wdzięczny za pańską pracę, sir – powiedział Harry, przerywając ciszę. Goblin zawiesił na nim swój wzrok, na co Potter starał się nie wzdrygnąć.

– Jest pan, panie Potter, interesującym czarodziejem – zaczął cicho Gardner. – Większość z waszego gatunku traktuje nas, goblinów, niemal na równi ze skrzatami, a jesteśmy o wiele starsi od waszej rasy. Przeżyliśmy więcej wojen, odkryliśmy więcej magii niż jesteście sobie to w stanie wyobrazić, a zdegradowaliście nas do skrzatów.

Harry poczuł się nieswojo. Cicho przełknął ślinę, słuchając wywodu Zarządcy. Nie wiedział do czego zmierzał goblin.

– Osobiście, śmieszy nas wasza próżność i egoizm – kontynuował Gardner. – Od wieków patrzymy na wasz rozwój, a w końcowym efekcie upadek. Było już wiele Czarnych Panów, jak ich nazywacie, a zazwyczaj powstawali z waszej winy. Z głupoty, arogancji, chęci bycia najlepszym.

Gryfon nie mógł się z tym nie zgodzić. Historia nie kłamała.

– A już najbardziej śmieszne jest dla mnie to, żeby od dziecka wymagać cudów – stwierdził Gardner. – Nie rozumiem, jak można oczekiwać od pana, panie Potter, że zostanie pan zbawcą świata, mając zaledwie szesnaście lat. Chyba nigdy nie będę w stanie zrozumieć czarodziejskiej logiki.

– Niemniej jednak, widzę w panu coś niespotykanego z racji pańskiego wieku, panie Potter. Pańska tolerancja i otwartość na inne rasy jest przedziwnym zjawiskiem. Chyba po raz pierwszy widzę osobę, która całkowicie nie respektuje swojej własnej kultury, łamiąc wszelkie schematy.

– Nie jestem wyjątkowy – oburzył się Harry. – Znam wiele osób, którym nie przeszkadzają inne rasy, w tym gobliny czy skrzaty.

– Nie mówię, że takich osób nie ma – zgodził się Zarządca – ale zwracam uwagę, że tylko pan, panie Potter, jest gotowy jawnie głosić swoje poglądy, co jest całkowicie zaskakujące.

Harry nie odpowiedział nic. Nie wiedział co, a Strażnik całkowicie milczał jakby w ogóle nie istniał.

– Proszę to zabrać ze sobą – Goblin wskazał na księgi, a na jednej z nich położył klucz. – Proszę go nie zgubić.

– Dziękuję za poświęcony czas – powiedział Gryfon, chowając księgi do powiększonych kieszeni. Został jednak zatrzymany przy drzwiach przez głos goblina.

– Jest pan, panie Potter, niezwykłą personą, dlatego będę wyczekiwał niezwykłych czynów.

**   

     Harry szybkim krokiem wyszedł z banku, próbując zignorować słowa, które kołatały mu się w umyśle. Niezwykłych czynów? Gryfon zamyślił się i gdyby nie ostrzeżenie ze strony Strażnika, wpadłby w tarapaty. Zgodnie z impulsem schował się w alejce, nakładając na siebie pospiesznie pelerynę niewidkę. Teraz to się odzywasz, pomyślał ze złością, na co w odpowiedzi dostał lekkie uszczypnięcie. Prychnął.

     W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał, pojawiły się cztery sylwetki czarodziei. Każda z nich miała zarzucony głęboki kaptur na głowę i szatę do ziemi. Szły równo, całkowicie milcząc, niczym w jakimś mugolskim wojsku. Harry wstrzymał oddech i gdy upewnił się, że postaci zniknęły, niepewnie wyszedł na ulice. Natychmiast skierował się do Śmierciotuli. Dopiero przy drzwiach pozwolił sobie na zdjęcie peleryny niewidki, która natychmiast schował do kieszeni. Z konsternacją odkrył, że posiadał blond włosy i soczewki dalej na miejscu. Jak ten goblin wiedział, że to byłem ja, spytał sam siebie.

     Drzwi otworzyły się, a z baru wyszło dwóch mężczyzn, mamrocząc o czymś zawzięcie. Kiedy tylko spostrzegli Harrego, zamilkli, oddalając się. Gryfon zignorował pijaków i wszedł do izby. W pomieszczeniu były zaledwie trzy osoby, które siedziały przy jednym stoliku i wykrzykiwały znane sobie tylko piosenki. Potter podszedł do lady, za którą brakowało Bena. Usiadł na krześle, stukając dłońmi w blat.

 – Kot, spieprzaj mi spod nóg! – Krzyknął Ben, wchodząc przez drzwi pracownicze. W dłoniach miał skrzynkę piwa, którą trzymał mocno, próbując ominąć wrednego kota. Pan Kot fuknął jedynie na niego i wskoczył na ladę. Harry od razu pogłaskał zwierzaka, który zaczął się łasić do jego dłoni. Z uśmiechem tarmosił go po głowie, od czasu do czasu ciągnąc za ogon.

– Jesteś już, to dobrze, on się zaraz zjawi – szepnął do niego Maleństwo, odstawiając skrzynkę na ziemię. – A poza tym, co słychać?

– Nic nowego – mruknął Harry. – Właśnie miałem rozmowę z nawiedzonym goblinem.

– One wszystkie takie są, skurczybyki – podjął Ben. – Jak raz o pożyczce napomknąłem, to myślałem, że mnie zlinczują.

– Pożyczanie pieniędzy nie jest ich mocną stroną – zauważył Harry, na co Maleństwo posłał mu spojrzenie w stylu „No co ty? Naprawdę? Świat mi na nowo odkryłeś”.

Drzwi zaskrzypiały, oznajmiając wszystkim swoje przybycie. Do środka weszła postać w czarnej szacie, której twarz schowana była pod kapturem. Harry obrzucił gościa uważnym spojrzeniem, a Strażnik niemal natychmiast nakazał mu ostrożność.

– To on – mruknął Ben i skinął głową nowo przybyłemu. – Zaprowadzę was do ustronnego miejsca.

Harry posłusznie ruszył za Maleństwem. W kieszeni jednak ściskał mocno różdżkę w razie jakiegokolwiek wypadku. Strażnik wyraźnie dawał mu znaki, że osoba obok niego nie należy do bezpiecznych.

Ben otworzył trzy pary drzwi, aż w końcu zaczęli schodzić schodami w dół. Znaleźli się w jakieś komnacie z czerwoną kanapą i szklanym stoliczkiem.

– Pieniądze mam ja – oznajmił Ben do nieznajomego. – Chciałeś porozmawiać z kupcem, to masz teraz czas.

– Dobrze – odpowiedział zamaskowany zachrypniętym głosem, zrzucając kaptur. Harremu ukazała się pomarszczona twarz z szarymi włosami i dużym wąsem. Paciorkowate oczka od razu przywodziły mu na myśl wuja Vernona. Wzdrygnął się. Z zaskoczeniem spostrzegł, że mężczyzna jakby zmalał wraz z rozpięciem szaty, skąd natychmiast pojawił się ogromny brzuch. Przybyły czarodziej wydawał się na pierwszy rzut oka otyłym, starym politykiem, który nadmiernie lubi chłopców. Strażnik dalej jednak kazał mu być ostrożnym i przygotowanym na atak. Harry nie widział podstaw do tego, ale nie sprzeczał się z drugim umysłem.  

– Miło mi pana widzieć – odezwał się starszy czarodziej, tasując go wzrokiem. Potter odwdzięczył się tym samym.

– Zapewne zastanawiasz się – podjął ponownie czarodziej – czemu nalegałem na to spotkanie.

Harry kiwnął głową. Mężczyzna usiadł na sofie, wyjmując piersiówkę. Pociągnął spory łyk, a rumieńce natychmiast oblały mu policzki.

– Usiądź, młodzieńcze – poprosił starzec, klepiąc miejsce obok siebie. Strażnik ostro zaprotestował, ale Harry zignorował go i zajął miejsce przy nieznajomym.

– Nazywam się Elliot Goodwin – przedstawił się. – Ty zapewne musisz być James, o którym mi wspominał Ben.

– Zgadza się – przytaknął sztywno Harry. On też zaczynał czuć się nieswojo.

– Nie musisz być taki spięty, mój mały przyjacielu – Elliot zachichotał. – Twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna.

– Jaka tajemnica? – Harry niemal warknął. Goodwin wybuchnął śmiechem.

– Jesteś naprawdę zabawnym młodzieńcem, James – odpowiedział, puszczając mu oko. Gryfon był zdezorientowany. Strażnik wyraźnie mówił mu, żeby jak najszybciej uciekał stąd lub posłał w Goodwin’a wszystkie znane sobie uroki. Z jednej strony pomysły te były niezwykle kuszące, ale z drugiej sławetna ciekawość Potterów dawała o sobie znać.

– Dobrze, a teraz bez żartów, bo widzę, że faktycznie nie masz o niczym pojęcia, James – Harry wzdrygnął się. Coś tu było nie tak. Elliot zamilkł, przypatrując mu się z zainteresowaniem.

– Jesteś niezwykle podobny do swoich rodziców – podjął ponownie. Potter spiął się na te słowa i niewiele myśląc, przyłożył mężczyźnie różdżkę do gardła.

– Kim ty jesteś i o czym mówisz?

– Spokojnie, Harry Potterze – odpowiedział, spokojnie odsuwając od siebie magiczną broń. – Nie musisz być taki gwałtowny. To zapewne masz po swoim ojcu. On też był strasznie narwany.

Strażnik wysyłał mu co chwila impulsy, nakazując natychmiastową ucieczkę. Gryfon nie był jednak w stanie. Ten Elliot coś o nim wiedział. Rozpoznał go mimo kamuflażu i wspominał o jego rodzicach. Harry chciał wiedzieć.

– Nie musisz się mnie bać jak zapewne mówi ci twój Strażnik. Żadne z nich nigdy mnie nie lubił – stwierdził Goodwin, na co Harry otworzył szerzej oczy.

– Skąd?

– Skąd wiem? To chyba normalne. W twojej rodzinie posiadanie strażnika to coś tak oczywistego jak bycie czarodziejem – odpowiedział starzec. – Nie mów, że o niczym nie wiesz?

– Ja…

– Niemożliwe. Ha, stary Charlus pewnie przewraca się w grobie – Elliot zachichotał sam do siebie.

– Skąd to wszystko wiesz? Kim ty jesteś? Czemu mnie rozpoznałeś?

– Spokojnie, chłopcze, mamy trochę czasu, więc jestem w stanie ci na nie odpowiedzieć. Od ciebie będzie zależeć czy mi uwierzysz, czy potraktujesz za jakiegoś szurniętego starca.

– Mów – zażądał natychmiast Gryfon.

– Tak, ta stanowczość to zdecydowanie cecha twojego ojca. Głupi dzieciak był z niego. – Elliot umilkł, pociągnął łyk ze swojej piersiówki i zaczął mówić.

– Jak już wspomniałem, nazywam się Elliot Goodwin. Powinieneś co, nie co słyszeć o mnie, ale to jest teraz nieważne. Skąd ciebie znam? Czemu tak łatwo rozpoznałem? Wychowywałem się z twoim dziadkiem, więc z łatwością mogę wywęszyć Pottera na odległość stu kilometrów. Macie bardzo charakterystyczne aury, a do tego Strażnik. Wyjaśniając, nim znowu zadasz mi milion pytań, jestem bardzo czuły na magię innych.

– Co wiesz o Strażniku?

– Tylko tyle, ile mi zdradził twój dziadek – odpowiedział, po czym zmrużył oczy. – Nie powiesz mi chyba, że sam nie wiesz wszystkiego? Nie skontaktowałeś się z nim?

– Mój Strażnik nie odpowiada na moje próby kontaktu – mruknął cicho Harry, zagryzając wargę.

– To dziwne. Z tego, co jest mi wiadome, w waszej rodzinie wszyscy mieli Strażników. Jedni trafiali na naprawdę potężnych, a inni na takich małych przeciętniaków. Przykładem jest twój ojciec. Jego Strażnik nigdy nie należał do najsilniejszych. Twój Strażnik powinien od razu się z tobą zobaczyć, wyjaśnić cokolwiek.

– Chciałbym – mruknął ironicznie Harry.

– Może coś go blokuje? – Elliot pociągnął łyk alkoholu. – Albo nie jesteś gotowy na spotkanie z nim. Z tego, co mi wiadomo, Strażnicy ukazują się swoim Kontrahentom dopiero wtedy, kiedy będą oni w stanie objąć ich rozumem. Zdarzały się nawet przypadki, że ludzie dostawali obłędu po takim spotkaniu.

– Czemu mam ci wierzyć? – Zapytał Harry, patrząc na mężczyznę uważnie.

– Nie mam zamiaru przymilać się do ciebie. Byłem jedynie ciekaw, kto chce czujki. Nie spodziewałem się trafić na słynnego Wybrańca. Niezwykle głupie przezwisko. Wy, Potterowie, zawsze tak trafiacie. Na Charlusa mówili Nundu, gdzie się zjawił, tam siał zniszczenie. Niesamowity był z niego Auror. Powracając jednak do głównego tematu, po prostu kiedy cię rozpoznałem, byłem ciebie ciekaw. Mówię ci to, co wiem.

– Dostanę czujki? – Zapytał cicho Harry. Musiał jak najszybciej stąd wyjść i przemyśleć wszystko na spokojnie. To było zbyt podejrzane, że nagle zjawia się jakiś czarodziej, który dużo wie o jego rodzinie.

– Oczywiście, po to tutaj przyszedłem, żeby dobić targu. Chce się jednak dowiedzieć, po co ci one. Choć to raczej zdaje się być dla mnie oczywiste. – Elliot pokręcił głową. – Wy, Potterowie, chyba macie jakiś gen, który każe wam ratować świat jak tylko się da.

– Skoro wiesz, to nie muszę ci odpowiadać – stwierdził Harry. – Nie znałem ani mojego dziadka, ani moich rodziców. Wiem jednak, że muszę coś zrobić, by zapobiec poczynaniom Voldemorta.

– Typowy Potter – Goodwin prychnął. – Ratujmy wszystkich, obojętnie czy zasługują na to czy nie. Jesteś głupcem. To samo mówiłem Charlusowi i Jamesowi. Obydwaj nie żyją, bo nie chcieli mnie posłuchać.

– Kochałeś ich? – Harry zaryzykował. Elliot spiął się. Starzec natychmiast machnął różdżką, a przed nimi pojawiła się skrzynia.

– Masz to, co chciałeś – powiedział. – Jest ich trzydzieści dwie sztuki. Resztę załatwię z Maleństwem.

– Dziękuję – Gryfon podszedł, wziął w dłonie skrzynię i ruszył na schody.

– Harry – Elliot zawahał się. – Jak będziesz szukał pomocy, to napisz.

**   

     Harry zjawił się w Hogwarcie przed ciszą nocną. Spokojnie udał się do Pokoju Wspólnego, gdzie wziął tętniło życie. Odłożył natychmiast skrzynię do swojego kufra. Zignorował pytające spojrzenie Rona i położył się w swoim łóżku, od razu zasłaniając kotary.

     Gryfon myślał o tym całym, dziwacznym dniu. Zaczął się rozmową z nawiedzonym goblinem, a skończył z jakimś obłąkanym starcem. Potter nie wiedział czy Elliot Goodwin mówił prawdę. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że mówił to, co wie, ale Harry zbyt wiele razy był naiwny, by spokojnie wszystko przełknąć. Strażnik przy okazji komplikował sprawy, cały czas wyjąc niczym fałszoskop przy Goodwin’ie. Harry nie był teraz do końca przekonany komu może zaufać.

– Czemu po prostu nie wyjaśnisz mi czegoś? Jak mam ci ufać, skoro to dopiero Goodwin mi wyjaśnił cokolwiek. – Mruknął pod nosem Gryfon. Strażnik poruszył się niespokojnie w jego umyśle, a Harry poczuł cichy impuls, który układał się w słowa Wybacz, nie mogę. Nie wiem o czym mówisz, odpowiedział w myślach Gryfon. Kolejny impuls nadszedł o wiele później, ale był jak dotąd najdłuższą wypowiedzią drugiego umysłu. Jeśli teraz się spotkamy, Voldemort to odkryje. Złapie cię. On chce ciebie, mnie, nas. Potter próbował jeszcze wymusić na Strażniku odpowiedzi, ten jednak całkowicie zamilkł. Chłopak westchnął, zakopując się w kołdrze. Miał dosyć wszystkich i wszystkiego.

**  

     Piąty listopad nadszedł o wiele szybciej niż wszyscy mogli się spodziewać, a wesoły uśmiech profesora Fausta nie mógł zapowiadać niczego dobrego.

___

Hahaha, jestem miszczu, skończyłam rozdział jeszcze w tym miesiącu. 

Jest to rozdział niewiadoma. Czemu tak? Bo jest dużo nowych, niby niepotrzebnych rzeczy, ale później znajdziecie wszystkie powiązania^^

Test będzie dopiero w następnej notce, wiem, jestem zUa. 

Proszę o wytykanie błędów.

Zakładkę o sobie zrobiłam.

Znad krzaczastych brwi.