Rozdział trzynasty

     Kilka dni minęło od testu szósto rocznych, a już wszystko obrosło w legendy. Cała szkoła plotkowała o tajemniczych zadaniach, które musiała wykonać każda para. Nie były one koniecznie zgodne z prawdą, a każda próba naprostowania sytuacji zmieniała się w jeszcze większą historię.

Harry zauważył jednak, że żadna z testowanych par nie była skłonna do zwierzeń. Udało mu się jednak dowiedzieć, że każdy z nich miał inne zadanie do wykonania. Hermiona opowiedziała mu jedynie o tym, jak przy drugim krysztale została nagle rozdzielona z Parkinson, przez co poczuła piekący ból w nadgarstku przez bransoletę. Harry też to pamiętał, kiedy druzgotaki wciągnęły Malfoya z dala od niego. Kiedy trafiła w końcu do pomieszczenia, gdzie ukryto Ślizgonkę, musiała ją znaleźć pośród woskowych figur. Do tej pory Gryfon zauważył jak Hermiona odwraca się podejrzliwie, kiedy tylko przechodzą koło jakiegoś posągu czy zbroi. Ron za to nie chciał powiedzieć nic, a na każde pytanie z tym związane, strasznie bladł, dlatego Harry nie naciskał.

            Jednym pozytywnym skutkiem, jakiego oczekiwał profesor Faust, była poprawa współpracy na lekcjach Obrony. Uczniowie już nie skakali sobie do gardeł ani nie próbowali za wszelką cenę wysłać swojego partnera do Skrzydła Szpitalnego. Teraz wspólnie starali się podołać zadanym ćwiczeniom, co owocowało podniesieniu się średniej ocen. Profesor Slavomir wręcz błyszczał, kiedy tylko chwalił się swoim rezultatem przy stole nauczycielskim. Sam dyrektora sprawił, że teraz na niemal wszystkich lekcjach uczniowie siedzieli w mieszanym towarzystwie. Wyjątkiem były eliksiry, gdzie Snape kategorycznie odmówił zmianie dotychczasowych par. Harry był mu po raz pierwszy naprawdę wdzięczny. Miał już serdecznie dosyć siedzenia z Malfoy’em w jednej ławce, praktycznie na każdej lekcji.

            Na mecz Gryffindor - Slytherin nie udał się żaden szósto roczniak. Każdy z nich był zbyt zmęczony, czasem nawet ranny, by chcieć brać udział w rozgrywce. Harry dowiedział się jednak, że Ginny zastąpiła jego miejsce, a zamiast Rona wystąpił ich rezerwowy. Mecz zakończył się remisem, aczkolwiek drużyna Gryfonów była przerażona poziomem swoich przeciwników. Potter wysłuchał relacji zarówno siostry przyjaciela, jak i Katie Bell. Dziewczyny jasno mu powiedziały, że brutalność gry Slytherinu znacznie wzrosła, a ich pałkarze posyłali na nosze wszystkich po kolei z drużyny przeciwnika. Harry obiecał popracować nad taktyką.

           

~   

            Gryfon przemierzał szkolny korytarz na drugim piętrze, pogwizdując wesoło pod nosem. Wilkołacza Pełnia była skocznym kawałkiem, który od razu przypadł Harremu do gustu. Potter zastanawiał się jaką musiał mieć minę Remus, kiedy tylko usłyszał piosenkę, opowiadającą o przemianie. Z całą pewnością Gryfon chciał ją zobaczyć.

            Skręcił do damskiej łazienki, odprowadzany podejrzliwymi spojrzeniami portretów. Zignorował je,  rozglądając się, czy przypadkiem nikt za nim nie idzie. Kiedy się upewnił, że jest sam, otworzył sykiem przejście do Komnaty. Skoczył do środka, sycząc jednocześnie, by umywalki powróciły na swoje miejsce. Nie chciał ryzykować, że jakiś uczeń tu wejdzie i odkryje wszystko. Co prawda, była to wątpliwa sprawa, ponieważ łazienka Jęczącej Marty była omijana z daleka, ale jednak.

            Harry już z daleka słyszał odgłosy zaklęć. Uśmiechnął się pod nosem. Problem związany z otwarciem przejść do Komnaty bardzo szybko został rozwiązany. Do tej starej krypty prowadziło bardzo wiele przejść, a jeszcze więcej kanałów, przez które niegdyś prześlizgiwał się bazyliszek. Wystarczyło jedynie, że Gryfon otworzy kilka mniej widocznych przejść, a każdy z Gwardzistów znalazł sposób, by niezauważenie się przez nie przemknąć.

            Zielonooki oparł się o ścianę, kiedy tylko przekroczył próg Komnaty. Z zainteresowaniem przyglądał się Gwardzistom, którzy ćwiczyli albo wspólnie odrabiali lekcje. Harry cieszył się z tego, że miejsce to nie było wykorzystywane tylko do nauki, ale też stało się azylem.

            Neville ćwiczył w kącie na bieżni przy taktach muzyki, która rozlegała się z małego radia. Niedaleko niego rozłożyła się Luna. Blondynka siedziała na kocu, wśród miękkich poduszek i książek. Miała skupiony wyraz twarzy, który był tak do niej niepodobny. Harry czasami zapominał o tym, że panna Lovegood była Krukonką.

            Na samym środku sali, gdzie poustawiane były podesty, ćwiczyła Lavender z Terrym i Justinem. Dwójka chłopaków próbowała wytłumaczyć Gryfonce jak ma rzucić, ostatnio ćwiczone, zaklęcie. Zachariash za to jak zawsze ćwiczył sam. Puchon powtarzał sekwencję ruchów, jaką ostatnio pokazał im Harry. Smith jednak długo nie cieszył się samotnością, bo zaraz do środa wpadła panna Haizel, przez jedno z innych wejść. Charleen podbiegła od razu do niego, łopocząc w powietrzu swym długim warkoczem. Wszystkim z nich było wiadomo, że dziewczyna podkochiwała się w chłopaku i nie dawała mu nigdy spokoju.

- Sam jesteś debilem! – Krzyk zwrócił uwagę Harrego. Kiedy tylko spojrzał na dwóch, identycznych chłopaków, niemal westchnął. Paul i Klemens, oprócz tego, że byli bliźniakami, to stanowili istny kontrast do zachowania Freda i George’a. Piąto roczni Krukoni mieli wybuchowe charaktery i bardzo często się kłócili. Zazwyczaj ich powód był tak błahy, że każdy nie mógł zrozumieć, o co oni robią tyle wrzasku. Dwóch wściekłych Fettermanów próbowała pogodzić Ginny, ale marnie jej szło. Miała zaróżowione policzki i już po chwili sama dołączyła do kłótni, a różdżka niebezpiecznie błysnęła w jej dłoni. Harry już chciał iść, zainterweniować, ale ubiegł go Glenn. Siódmo roczny Ślizgon uczył się wraz z Hermioną i Padmą przy jednym ze stolików, które tu ustawili. Na jego nieszczęście było to blisko kłócących. Ślizgon chyba jako jedyny potrafił zapanować nad wybuchowym charakterem braci. Kiedy tylko się pojawił, cała trójka zamilkła. Wszyscy wiedzieli, że kiedy tylko Romersheuser się wkurzy, to dopiero się zacznie. Ślizgon już i tak chodził podminowany niemal od tygodnia z powodu zbliżającego się końca projektu z numerologii.

            Strażnik wysłał mu impuls, na co Harry pokręcił z rozbawieniem głową.

– Mylisz się, mój drogi – mruknął. – To wcale nie moja zasługa. To oni sami chcieli zobaczyć w sobie coś więcej niż plakietkę domu, do którego należą.

– Stary, czy ty gadasz sam do siebie? – Pytanie Rona niemal przyprawiło go o zawał.

– Ron, chcesz żebym tu zszedł? – warknął.

– Hej, gdybyś nie latał z głową w chmurach i gadał sam do siebie, to tak łatwo bym cię nie podszedł – odpowiedział na swoją obronę rudzielec. Harry prychnął.- Mniejsza z tym, Harry. Hanna mówiła, żebyś zamknął to wejście na czwartym piętrze obok obrazu siedmiu muz, bo Filch ostatnio dużo

tam przesiaduje.

– Myślisz, że by się domyślił do czego służy ta klamka w obrazie? – Harry uniósł z powątpiewaniem brew.

– No wiem, wiem – Ron uśmiechnął się głupkowato. – W szczególności po tym co ostatnio zrobił.

– Co zrobił?

– Stary, nie gadaj, że nie wiesz? – Weasley przyjrzał mu się krytycznym okiem, za co zarobił kuksańca w bok.

– Gadaj, a nie.

– Ernie mówił, że raz zauważył jak Filch chodzi przy zbroi Cadvana i zaczął do niego gadać, żeby go przepuścił. Podobno nawet zaproponował mu konserwację, jeśli go wpuści.

Harry parsknął śmiechem. Biedny woźny nie wiedział, że zbroja Cadvana, jako jedna z nielicznych, nie była magiczna.

~   

            – Dostałeś może ostatnio jakąś wiadomość od Remusa? – zapytał Harry, Regulusa. Obydwaj siedzieli w Trzech miotłach, otoczeni zaklęciem wyciszającym.

– Czemu miałby do mnie pisać? – Odpowiedział pytaniem na pytanie Black, patrząc zaskoczony na Pottera. W jego dłoni znajdowała się, opróżniona już do połowy, butelka mugolskiego piwa.

– Nie wiem – Gryfon wzruszył ramionami, wzdychając. – Martwię się. Wiem, że jest na misji, ale to już drugi miesiąc leci bez wiadomości.

– Czemu po prostu nie zapytasz Dumbledore’a?

– Wątpię, by mi coś powiedział – Harry westchnął głośniej, patrząc w swojego drinka.

– To wilkołak, da sobie radę – stwierdził Regulus, upijając łyk alkoholu. – Nie smęć, młody. Lepiej mi powiedz jak było na teście.

– Zaliczyłem go – odpowiedział zdawkowo Gryfon, za co zarobił sobie karcące spojrzenie Blacka.

– Tak to możesz powiedzieć o jakieś dziewczynie, a teraz opowiadaj.

– Nie ma o czym – Harry wzruszył ramionami. – Minęliśmy się ze smokiem, szybowaliśmy w powietrzu, spieprzaliśmy przed dementorami, prawie utopiły nas druzgotki, a potem mieliśmy miłą konwersację ze sfinksem.

– I ty to nazywasz nic?

– Dzień jak co dzień – stwierdził niemal wesoło Gryfon, a Strażnik wysłał mu impuls, który jasno mówił mu o jego stosunku do cynizmu Pottera. Harry już miał ciętą ripostę na niego, ale nagle przypomniał sobie coś innego.

– Reg, wiesz coś może na temat Elliota Godwina? To od niego Ben załatwił mi czujki. Spotkałem się z nim wtedy i on mnie rozpoznał mimo kamuflażu. I mówił, że znał mojego dziadka. I wiedział o Strażniku.

– A co na to sam Strażnik?

– Wył jak fałszoskop – Harry westchnął, kładąc głowę na stole. Miał mętlik. Przyjrzał się ludziom. Ich stolik mieścił się w kącie, całkowicie oddalony od innych. Dzięki zaklęciu wyciszającym i cienia, gwarantował im całkowitą prywatność. Słyszeli delikatny śpiew płynący z radia i wesołe głosy dochodzące od innych stolików. Nie było w pubie żadnych uczniów, nie licząc samego Harrego. Byli to tylko mieszkańcy Hogsmade, którzy zdecydowali się na chwilę relaksu w gronie przyjaciół.

– Młody! – warknął Regulus, szturchając go. – Ja do ciebie mówię!

Harry z ociągnięciem odwrócił twarz w kierunku Blacka, który posyłał mu piorunujące spojrzenia. Co jak co, ale ignorowanie strasznie wkurzało starszego czarodzieja.

– Sorry, zamyśliłem się.

– Znowu patrzysz na tyłek Rosmerty? – rzucił złośliwie Regulus, na co Harry sapnął. Zdradziecki rumieniec wpłynął na jego policzki.

– Nie jestem tobą – odburknął. Black zachichotał wesoło, chcąc już rzucić kolejną uwagę, ale ubiegł go Gryfon.

– To wiesz coś na jego temat?

– Dziwię się, że ty nic nie wiesz.

– Czemu?

– Harry, żyjesz w świecie czarodziejów już od ponad sześciu lat. To zadziwiające, że dalej nie wiesz podstawowych rzeczy. A poza tym, Strażnik nic ci nie powiedział oprócz wycia?

– Niestety. Czasami naprawdę nie mogę go zrozumieć.

Regulus uniósł pytająco brew.

– Niby mi pomaga. Dzięki niemu mogę umknąć większości kłopotom, ale kiedy coś od niego chcę, to tak, jakby go nagle nigdy nie było. Nawet podczas testu odmówił współpracy – Harry upił łyk swojego drinka, a przyjemne ciepło rozlało się po jego ciele. Strażnik wysłał mu spokojną myśl, która wyglądała niczym skrucha. Gryfon prychnął wewnętrznie. Kolejna myśli tylko go zirytowała. Sam masz focha, fuknął w duchu. Odpowiedź nie nadeszła.

– Wiesz, to nawet dobrze – powiedział po chwili Regulus, odgarniając grzywkę za ucho. – Kurde, szkoda, że tu nie wolno palić.

– Miałeś rzucić – przypomniał mu. – A czemu niby to dobrze?

– Nie określiłem kiedy – stwierdził wesoło. – Naprawdę to takie trudne do wydedukowania, Harry? Czasami naprawdę jesteś strasznym imbecylem.

– Hej!

– Sza – Regulus spojrzał na niego spod byka. Druga rzecz, której nienawidził Black po ignorowaniu, to było przerywanie mu. Harry wypił całego swojego drinka w akcie bezsilnej złości.

– A teraz słuchaj, szczeniaku. I to Lupin zaczął tak mówić, więc nie patrz tak na mnie. Twój Strażnik pozwala ci na spokojne rozwijanie się. Jesteś wciąż dzieckiem, więc musisz się wielu rzeczy nauczyć. Jeśli Strażnik wciąż by ci, za każdym razem, podpowiadał, to byś się tylko od niego uzależnił. Nie na tym ma polegać ta więź.

– To na czym? Wszyscy przecież mówią, że to z powodu wiedzy wiązali się ze Strażnikami.

– Młody, po pierwsze, to byli starsi czarodzieje, a po drugie, powinieneś się cieszyć. Każdy z Kontrahentów kończył obłędem, więc lepiej, żeby twój Strażnik postępował trochę inaczej.

– Hermiona miała podobną teorię – Harry ponownie westchnął. – Czy moje życie musi być takie trudne?

– W końcu jesteś Wybrańcem – rzucił ironicznie Regulus. Gryfon zignorował go i wstał. Wziął pusty kieliszek. Podszedł spokojnie do lady, za którą stała piękna właścicielka baru.

– Jeszcze raz to samo – poprosił Gryfon. Madame Rosmerta skinęła głową i zaczęła tworzyć jego Ostatniego Ducha. Kiedy tylko postawiła przed nim parującego drinka wraz z butelką piwa dla Blacka, pogroziła mu palcem. Harry naprawdę nie mógł zrozumieć dlaczego każdy tak łatwo mógł rozpoznać go w jego przebraniu. Na jego pytające spojrzenie kobieta jedynie się roześmiała. Zrezygnowany zapłacił i wrócił do swojego stolika.

– Flirt nie wyszedł?

– Widzę, że okres ci się zbliża – odpyskował, stawiając przed nim szkło.

– Żart ci się wyostrzył? – Regulus aż uniósł z zaskoczeniem brwi, po czym parsknął śmiechem, kiedy Gryfon mruknął pod nosem „dupek”.

– Powracając jednak do twojego pytania – zaczął po chwili starszy czarodziej, poważniejąc. – Elliot Godwin to znana persona. Jest właścicielem Vetus.

– A Vetus to?

– Wiesz, że zastanawiam się nad tym, by ci na święta kupić kilka książek w stylu „Co każdy czarodziej powinien wiedzieć o swoim świecie?” – Odparł całkiem szczerze młodszy brat Syriusza. Harry posłał mu wściekłe spojrzenie.

– Vetus to firma, która zajmuje się tworzeniem magicznych artefaktów. To bardzo niebezpieczne zajęcie. Większość jego klientów to czystokriwści, którzy zamawiają niekoniecznie zgodne z prawem artefakty. Przykładem są moi rodzice. Raz zamówili drzwi teleportacyjne, przez które Syriusz mnie wypchnął, a ja go pociągnąłem za sobą. Szukali nas tydzień.

– A co to są…

– Młody – jęknął cierpiętnico Regulus. Wypił do końca swoje piwo i odstawił z trzaskiem pustą butelkę na stolik. Za pomocą różdżki otworzył kolejną.

– Są to drzwi, cholernie nielegalne, które działają podobnie jak świstoklik. Mogą cię przenieść w każde miejsce na ziemi, ale musisz umieć je użyć. Ja z moim bratem nie umieliśmy, dlatego trafiliśmy do Berlina.

– Jak was znaleźli?

– Zajęło im tydzień, by określić gdzie nas wyrzuciło – odpowiedział spokojnie. – Poszli za naszym śladem magicznym. Do tej pory pamiętam naszą karę.

– Co wam zrobili?

– Mnie w większości nic. Zabronili jedynie korzystać z kilku rzeczy. W większości oberwało się Syriuszowi, którego podano jak zawsze za winowajcę – mężczyzna jakby spochmurniał. – Obojętnie co się nie działo, zawsze wszystko było winą Syriusza. Nigdy nie brali mnie pod uwagę, bo to ja zachowywałem się jak ich wymarzony syn.

– Syriusz zawsze był specjalny – zaryzykował Harry, próbując rozładować jakoś nagle ciężką atmosferę. Regulus kiwnął głową.

– Z tego, co mi wiadomo, to Goodwini byli bardzo blisko z Potterami. Czytałem kiedyś nawet wywiad z Elliotem, gdzie wspominał o przyjaźni z twoim dziadkiem. Nic więcej mi jednak nie wiadomo.

– Pomyślę jeszcze nad tym. Poza tym, co robimy w święta?

~   

            Eliksiry były ostatnią lekcją, jaką miał szósty rocznik Gryffindor – Slytherin. Kiedy tylko dzwonek przeciął powietrze, z klasy wypadli uczniowie. Na początku szedł wściekły Potter, a tuż za nim niemal biegła Hermiona z Ronem.

– Harry, nie denerwuj się – próbowała go uspokoić Hermiona.

– Snape to dupek – dopowiedział Ron, za co zarobił sobie karcące spojrzenie od przyjaciółki.

– Nienawidzę go – warknął Gryfon. Miał wielką ochotę coś rozwalić, ale Strażnik wysyła mu co chwilę uspokajające impulsy, które hamowały jego niszczycielskie zapędy.

– Przecież wiesz jaki on jest…

- Hermiono – Harry zatrzymał się gwałtownie, patrząc ze złością w oczy panny Granger. – Nie miał żadnego, pieprzonego prawa…

– Harry, język!

–… gadać o moich rodzicach w taki sposób!

– Miona, Harry ma rację – dorzucił Ron. – Snape nie może znieważać Harrego rodziców, bo ma taki kaprys.

– Wiem, wiem – prychnęła wściekle. – Ale Harry też nie powinien go prowokować.

– Czym niby? – warknął Gryfon. – Tym, że stoję? Tym, że oddycham? Tym, że wyglądam jak mój ojciec?

Po czym Potter odwrócił się na pięcie i szybko skręcił w boczny korytarz, ignorując nawoływania przyjaciół. Był wściekły na Snape’a. Jego słowa wciąż przewijały mu się w głowie. „… taki sam jak twój bezwartościowy ojciec… Twoja matka musiała być wyjątkowo ślepa, skoro wybrała największego idiotę w dziejach Hogwartu… Tylko głupiec nie potrafił uchronić własnej rodziny… Bezwartościowy, zupełnie jak jego kumpel, Black…” Harry warknął, po czym z całej siły kopnął ścianę. Jęknął z bólu, jakim zaczęła promieniować jego stopa. Zignorował ją, dalej krocząc niczym wściekły hipogryf.

            Harry naprawdę sądził, że będzie miał już spokój z Mistrzem Eliksirów. Od kiedy tylko ponownie trafił na zajęcia, Snape całkowicie ignorował jego istnienie. Taki stan rzeczy był wręcz idealny dla Pottera. Nagle jednak, ni z tego, ni z owego, Snape powrócił do swojego dawnego ja. Znowu zaczął drwić ze wszystkiego, co tylko było z nim związane. Wytykanie jego wad Harry mógł jeszcze przełknąć, ale moment w którym Snape zaczął szykanować jego rodziców, był ponad jego siły. Tylko dzięki trzymającemu go Ronowi, nie zaatakował nauczyciela. Miał tak wielką ochotę rozgnieść profesora na miazgę.

            Złość w końcu wyparowała, co było w dużej mierze zasługą Strażnika, który wysyłał mu zarówno uspokajające impulsy jak i myśli, w których, w prostych słowach, określał zachowanie Snape’a. Przy „gówniarskim poczuciu wyższości nad imitacją swojego szkolnego wroga” Harry parsknął śmiechem. W końcu jednak zatrzymał się, rozglądając po nieznanym korytarzu. Gryfon średnio wiedział, gdzie się znajduje. Zrezygnowany usiadł na schodach, które prowadziły niewiadomo gdzie. Westchnął. Jeśli Snape nie powróci do trybu „Potter nie istnieje”, to zapowiadał się dla Gryfona ciężki okres do świąt. Doskonale wiedział, że mimo tych sześciu tygodni, które zostały do przerwy świątecznej, nauczyciel sprawi, że zamienią się one w lata udręki. Już we wcześniejszych latach nauki Harry musiał użerać się ze Snape’m, który potrafił sprawić, że lekcje wydawały się niczym najprawdziwszy koszmar. Gryfon miał cichą nadzieję, że miał to wszystko za sobą.

            Ciche odgłosy walki wyrwały Harrego z rozmyślań nad jego marnym losem. Natychmiast w jego dłoni pojawiła się różdżka, a Strażnik szybko zrobił rekonesans. Harry, zgodnie z jego wskazówkami, ruszył przed siebie, skręcając w drugi korytarz na prawo. Na jego końcu dostrzegł grupkę walczących uczniów. Z wyciągniętą różdżką i zaklęciem na ustach, zbliżył się do walczących. Była ich piątka i wszyscy mieli na szatach plakietki Slytherinu. Czterech chłopaków wysyłało uroki w kierunku znajomej Harremu blondynki. Nagle uderzyła w niego świadomość, że była to przyparta do muru Tabitha Vergou. Złość zalała jego umysł.

– Rumpo – promień niemal natychmiast uderzył w niczego nie spodziewających się napastników. Siła uroku była tak wielka, że cała czwórka odleciała na ścianę.

– To Potter – usłyszał przestraszony głos i grupka niemal natychmiast uciekła. Harry jeszcze posłał w ich kierunku kilka Drętwot, ale w końcu odpuścił. Zwrócił się za to do Tabithy, która zjechała po ścianie, mocno ściskając różdżkę.

– Nie potrzebowałam twojej pomocy – warknęła, nawet na niego nie patrząc Harry uśmiechnął się. Ślizgonka zawsze była strasznie dumna i bardzo się irytowała, kiedy nie wychodziło jej coś za pierwszym razem podczas zajęć Gwardii.

– Ferula – rzucił zaklęcie Harry, a bandaż natychmiast opatrzył nieciekawie wyglądającą dłoń Ślizgonki.

– Wszystko w porządku? – Zapytał, kucając przed nią. Blond loki były lekko osmolone i w całości zasłaniały mu widok na twarz dziewczyny.

– Ta – mruknęła. – Dzięki za pomoc, możesz już iść.

– Najpierw mi wyjaśnisz co tu się stało – powiedział twardo. – Chyba nie sądzisz, że zapomnę o tym od tak.

– Dobrze by było.

– Tabitho – powiedział miękko. – Spójrz na mnie.

Panna Vergou przez chwilę nic nie zrobiła, aż w końcu niepewnie uniosła twarz. Harry aż wciągnął ze świstem powietrze. Wściekłość ponownie go zalała, a jego oczy pociemniały. Na twarzy dziewczyny znajdowało się kilka siniaków. Największą jednak uwagę zwracało fioletowe limo.

– W tej chwili masz mi powiedzieć co tutaj się stało – niemal zagrzmiał. Tabitha natychmiast spuściła oczy i zacisnęła mocniej dłoń na różdżce.

– Tabitho – spróbował ponownie Harry, o wiele łagodniej. – Powiedz mi. Obiecuję, że nie będę kazał ci iść do opiekuna. Powiedz mi tylko, kto to zrobił, czy to długo trwa?

– Obiecujesz?

– Obiecuję, możesz mi zaufać – powiedział spokojnie, kładąc na jej dłoni swoją dłoń, chcąc dodać jej otuchy.

– Oni – zaczęła cicho. – To kilku Ślizgonów. Widzieli mnie jak szłam z Gwardzistami i się im to nie spodobało.

– Długo to trwa?

– Jakiś.. jakiś tydzień – mruknęła. Harry zmrużył ze złością oczy. Strażnik nakazał mu spokój.

– Wiesz kim oni są?

– To – tu zamilkła. – Obiecujesz, że nic nie zrobisz? To minie. Oni się w końcu znudzą.

– Yhym – skinął głową.

– To Elvener McVain, Ramior Benasero, Darius Malum i William Lyrs. To minie, naprawdę.

– Yhym – Harry kiwnął głową. – Teraz pójdziesz do Skrzydła Szpitalnego.

– Ale Harry! Obiecałeś – warknęła, nagle odzyskując odwagę.

– Kłamałem – uśmiechnął się do niej bezczelnie, na co dziewczyna otworzyła w szoku usta. – A teraz ty idziesz do skrzydła, a ja musze komuś wyjaśnić, że atakowanie bezbronnej dziewczyny, to rzecz, której naprawdę nienawidzę.

– Harry!

– Nie bój się, nie zapomnę wspomnieć o tym Glennowi. Na pewno się ucieszy, że kilku Ślizgonów już od tygodnia napada na jego kuzynkę.

– Nie możesz tego zrobić – sapnęła przerażona.

– Zobaczymy.

~   

IAN NEADER ZNALEZIONY MARTWY W SWOIM WŁASNYM DOMU!

            Dnia dwunastego listopada o godzinie siedemnastej dwadzieścia trzy został znaleziony martwy Ian Neaders w swoim własnym domu, na peryferiach Londynu. Denata znalazła jego własna żona, która wróciła ze swojego dyżuru ze świętego Munga.

            Sprawą zajął się sam Inspektor Ethan Petrova, znany z rozwiązania słynnej sprawy Czarnej Koniczyny. Z opinii biegłych wynika, że Ian Neader został zabity przez Zaklęcie Niewybaczalne. Wiadomo również, że Neaders wcześniej został dotkliwie pobity i długotrwało torturowany przy użyciu Zaklęcia Niewybaczalnego.

            Nasz korespondent dowiedział się również, że Neaders dostawał wcześniej pogróżki, dotyczące jego współpracy przy projekcie Ustawy, która legalizowałaby użycie czarów poza szkołą.

            Ustawa miała na celu zastąpienie obecnej, która również pozwalała na używanie magii przez uczniów poza szkołą w wyjątkowych sytuacjach. Według jednak Iana Neadersa, ministra Korneliusza Knota i jego bliskich współpracowników, nie była ona sprecyzowana. Do tej pory było wiele procesów, gdzie sądzono nieletnich za użycie czarów, a sytuację, według ustawy, nie spełniały wymogów. Głośnym przykładem jest przypadek Harrego Pottera, który rok temu stanął przed Wizengamotem za „niezgodne z prawem użycie zaklęcia Patronusa”. W rzeczywistości pan Potter użył tego zaklęcia, by uratować zarówno siebie jak i swojego mugolskiego kuzyna przed dementorami. Został jednak oskarżony, a gdyby nie wstawiennictwo Dumbledore’a, mógłby zostać nawet wydalony z Hogwartu.

            „Na podstawie tego przykładu widzimy, że wcześniejsza ustawa nie spełnia swoich założeń. Jej twórcy jasno nie sprecyzowali jej celów, przez co wynikło wiele nieporozumień. Wraz z ministrem, Korneliuszm Knotem i jego współpracownikami, postanowiliśmy stworzyć nową Ustawę, która by zapobiegła takim uchybieniom, jakie miały dotąd miejsca. Umożliwimy również nieletnim obronę przed Śmierciożercami. Niestety żyjemy w takich czasach, że musimy zapewnić każdemu stuprocentową możliwość obrony(…)”. Jest to fragment wypowiedzi Iana Neadersa z dwudziestego października.

            Inspektor Petrova wraz z Szefem Biura Aurorów, Rufus’em Scrimgeour’em, zapewniają, że zrobią wszystko co w ich mocy, by złapać winnego lub winnych tego haniebnego czynu. Jasne jest dla wszystkich, że motywem było zaprzestanie prac nad Ustawą. Minister jednak zapewnia, że Ustawa jest już niemal na ukończeniu, a poświęcenie Neaders’a nie zostanie zapomniane.

            Pytanie jednak pozostaje. Skoro został zamordowany tak wysokiej klasy urzędnik, bliski współpracownik samego Ministra Magii, to jak my, zwykli obywatele, możemy czuć się bezpiecznie? Czy możemy zaufać Aurorom? Do tej pory nie udało się schwytać odpowiedzialnych za atak na wioskę Willstran. Czemu tym razem miałoby się to udać? To i wiele innych pytań wciąż zostaje bez odpowiedzi.

            O wszelkich postępach będziemy informować państwa na bieżąco.

Samira Ruiz

____
Wiem, wiem, rozdział krótki i może się wydawać przejściowy, ale zapewniam, że takie też są potrzebne, żeby wyjaśnić lub coś zacząć.
Długo się zastanawiałam, czy go wstawić czy poczekać, ale niech będzie.
Standardowo proszę o wytykanie błędów.

Skorzystam z okazji ;)

Życzę wszystkim Wesołych Świat, by w czasie pójścia do kościoła ze święconką nie poślizgnęli się na lodzie, by ciasta wszystkie smacznie się upiekły i by nie zabrakło rodzinnych chwil. Zajączek pewnie już szykuje dla was wspaniałe prezenty.

Smacznego Jaja.

Nieśnieżnego Dyngusa.

Za to z całą pewnością śmiesznego Prima Aprilis.

Znad krzaczastych,

Lau~

Edit. 02.04.13
Inives, dziękuję za to wytknięcie błędów. Poprawiłam ;)