Rozdział ósmy

    
     Październik był wyjątkowo zimnym miesiącem. Ciągle padało i wiało. Uczniowie niechętnie wychodzili ze swoich ciepłych pokoi, dlatego na pierwszej wycieczce do Hogsmade wybrało się niewiele osób, zaledwie piętnaście. Wśród nich był Harry, który samotnie zmierzał do Trzech Mioteł, gdzie listownie umówił się z Regulusem. Był sam, ponieważ Hermiona musiała skończyć swój projekt na numerologię, a Ronowi nie chciało się wychodzić w taką pogodę.

     Wiatr zawiał mocniej, a krople deszczu zaczęły spadać z nieba. Harry mocniej opatulił się szalikiem wokół szyi i przyspieszył. Otworzył drzwi do lokalu i rozejrzał się po nim. Przy jednym z oddalonych stolików zauważył Regulusa. Podszedł do niego, po drodze prosząc madame Rosmerty o herbatę.

– Cześć – przywitał się, siadając naprzeciw niego. Starszy czarodziej zmierzył go chłodnym wzrokiem.

– Napisz do Maleństwa, bo ostatnio zrobił się strasznie upierdliwy – odpowiedział w zamian Black, sącząc swoją szklankę z napojem. Harry nie miał wątpliwości, że był to alkohol.

– Dzisiaj przejrzę wszystkie listy i mu odpisze.

– Dobra, młody, a teraz mów co się z tobą działo.

– A co, czyżbyś się martwił? – Rzucił złośliwie Potter, na co Regulus prychnął.

– Jestem po prostu ciekawy, nie wyobrażaj sobie za dużo.

– I tak wiem swoje, Regulusie. – Harry uśmiechnął się.

– Twoja herbata, kochaneczku – powiedziała madame Rosmerta, stojąc z tacką, na której była filiżanka, nieodpakowana saszetka owocowej herbaty i imbryk z gorącą wodą. Kobieta położyła przed nim wszystko i ruszyła za ladę. Harry chwilę zagapił się na piękną właścicielkę baru. Miała długie, niemal do pasa, brązowe włosy, które układały się w przyjemne falę. Ubrana była zazwyczaj elegancko i wygodnie.

– Harry! Ziemia do Pottera! – Usłyszał nawoływanie Regulusa i potrząsnął głową, patrząc na niego lekko nieprzytomnie.–

– Jesteś dla niej za młody.

– Wal się – burknął Gryfon, widząc ironiczny wyraz twarzy młodszego Blacka.

– To opowiadaj – zarządził starszy czarodziej, różdżką wyciszając ich stolik. Harry opowiedział mu o ataku Voldemorta, jego niedyspozycji, a po dłuższej chwili, także tego, czego dowiedział się po sesji.

– Jesteś kontrahentem?!

– Ciszej bądź – syknął Harry, rozglądając dookoła. Wszyscy byli jednak zajęci sobą.

– Jesteśmy pod zaklęciem.

– Ale nie niezniszczalnym – nie dawał za wygraną Gryfon.

– Jak to się stało?

– Nie mam pojęcia – mruknął z zakłopotaniem Harry. – Kiedy się obudziłem, ci uzdrowiciele zaczęli mi tłumaczyć wszystko. Powiedzieli, że musiałem związać się ze Strażnikiem…

– Harry, ze Strażnikiem – poprawił go mężczyzna. – Dla ciebie to może nic nie znaczyć i pewnie nie masz bladego pojęcia, o co jest tyle szumu, ale… Do stu hipogryfów… Dzieciaku, jak ty to zrobiłeś?

Zielonooki wzruszył ramionami.

– Nawet nie wiesz jakie cię szczęście spotkało – powiedział Regulus.

– Dumbledore i inni jakoś nie byli zachwyceni.

– Bo są idiotami – prychnął Black.  – Posiadanie Strażnika, z którym nie związało się normalnego kontraktu, a nawet nie wiesz jak to się stało, to skarb! Masz Strażnika, jesteś Kontrahentem, ale nie płacisz duszą.

– Że co? – Harry wstał gwałtownie.

– Nie bądź taki przerażony, Potter. Za tak wielką potęgę, dusza to mała zapłata – stwierdził Regulus. – Dobra, młody, ja będę musiał uciekać. Mam kilka spraw do załatwienia.

– Spraw? – Zielonooki podniósł jedną brew do góry.

– A co ty myślałeś, Harry, że ja tylko siedzę i nic nie robię?

Harry taktownie zamilkł, za co oberwał po łbie. Zapłacił za ich stolik madame Rosmercie i wyszli razem z lokalu. Regulus pożegnał się z nim i teleportował.

**

     Wyprawę do Komnaty Tajemnic została zaplanowana na piątek, jedenastego października. Trójka Gryfonów udała się po godzinie nocnej, z mapą Huncwotów i peleryną niewidką, do nieużywanej łazienki dla dziewcząt.

– Idziemy po Zgredka –zapytał szeptem Ron, po czym jęknął, kiedy Hermiona nadepnęła mu na nogę.

– Sorry, Ron, nie chciałam – powiedziała przepraszającym tonem. – Już u niego byłam. Będzie czekał w łazience Jęczącej Marty.

– Ron, weź ten łokieć – sapnął Harry, kiedy przyjaciel wbijał mu swoją rękę w żołądek. Usłyszeli niebezpieczne miauknięcie i cała trójka zastygła. Na wprost nich stała kotka woźnego, która zmierzała w ich stronę.

– Szybko, dopóki nie ma Filcha – powiedział Harry i cała trójka puściła się biegiem. Na chwilę odpoczynku pozwolili sobie dopiero wtedy, kiedy całkowicie pani Norris zniknęła im ze wzroku.

– Filch jest na czwartym piętrze – powiedziała Hermiona, oświetlając sobie zaklęciem mapę Huncwotów.

– Dobra, to chodźmy szybko.

Dotarli do nieużywanej łazienki na drugim piętrze, gdzie wręcz z ulgą zrzucili z siebie pelerynę niewidkę.

– Harry Potter, sir, Zgredek jest i Zgredek pomoże, sir – skrzat nagle pojawił się przed nimi.

– Dziękuję Zgredku – odpowiedział Gryfon, na co mała istotka zaczęła się rozpływać nad dobrocią i wyimaginowanymi zaletami Pottera.

– On jest gorszy niż twoje fanki – rzucił Ron, za co oberwał od Hermiony.

– Jest tylko wdzięczny.

– Herm, on całuje ziemię po której stąpał Harry – powiedział Ron, patrząc na poczynania skrzata. Gryfonka nic nie odpowiedziała, sama chyba będąc zażenowana wyczynami skrzata.

– Zgredku, proszę cię, przestań – jęknął zawstydzony Potter.

– Zgredek tak się cieszy! Zgredek pomoże. Harry Potter, sir, będzie zadowolony ze Zgredka…

– Nic chyba do niego nie dociera – stwierdził Ron, patrząc na małą istotę, która dalej mówiła do siebie z błyszczącymi oczyma.

– Dobra, Harry, lepiej żebyś już otworzył Komnatę, dopóki nie ma…

– Jęczącej Marty? – Usłyszeli płaczliwy głos, a duch dziewczyny zawisł nad nimi. – Oczywiście, zróbcie wszystko szybko, byleby Marta do was nie dołączyła! Marta jest najgorsza! Wyśmiewajcie się!

– To nie tak, Marto – powiedział szybko Harry, na co zjawa pojawiła się przed nim.

– Nie tak? Zawsze nie tak! Tylko przychodzicie się ze mnie pośmiać!

– Nie, Marto, mamy tutaj sprawę do załatwienia – zaczął Gryfon, próbując coś szybko wymyślić. – Czy moglibyśmy użyć twojej łazienki? To bardzo ważne i chcielibyśmy, żeby to zostało tajemnicą.

Duch dziewczynki przypatrzył mu się ze zmrużonymi oczyma, myśląc.

– Dobrze, Harry, ty jesteś inny. Ty się ze mnie nie śmiejesz, więc korzystaj do woli – uznała w końcu, odlatując ponownie pod sufit. Zmierzyła jeszcze wzrokiem Rona i Hermionę, po czym przeleciała przez ścianę i odleciała. Cała trójka Gryfonów odetchnęła z ulgą. Zgredek milczał, wpatrując się w młodych czarodziei.

– Dobrze,  już otwieram – zadecydował Harry i podszedł do umywalek. Potarł palcem znak węża na umywalce i zaczął syczeć. Patrzył zielonymi oczami na otwieranie się wejścia, słysząc za sobą jak przyjaciele wciągają za nim głośno powietrze. Zgredek niepewnie wychylił się zza nogi Harrego, patrząc na to przestraszony.

– Spokojnie, Zgredku, w tej komnacie nie ma już nic, co by mogło nam zagrozić – uspokoił go Potter, uśmiechając się do  niego. Skrzat skinął niepewnie głową, a w jego oczach pojawiły się łzy.

– Harry Potter martwi się o Zgredka!

– Oczywiście, Zgredku, jesteś jednym z moich przyjaciół – stwierdził Harry, a po chwili usłyszał ponowny monolog skrzata o swojej osobie. Skrzywił się, a Ron parsknął cicho ze śmiechu. Hermiona taktownie zignorowała skrzata, podchodząc do wielkiej dziury. Spojrzała w dół i przełknęła ślinę.

– Naprawdę? – Zapytała, odwracając się do nich.

– Niestety, Hermiono – przytaknął Harry. – Są jeszcze inne wejścia, ale to jest najbardziej bezpieczne.

– Chodź, Herm – powiedział wesoło Ron, popychając z wrednym uśmiechem Gryfonkę, która z krzykiem wpadła do środka i zaczęła zjeżdżać po rurze.

– Nie popuści ci tego.

– Będę spał z otwartymi oczami – odpowiedział wesoło rudzielec i skoczył. Harry pokręcił głową, po czym sam skoczył, a za nim Zgredek. Znaleźli się na dole.

– Obrzydlistwo – jęknęła Hermiona, tuląc się nieświadomie do Weasley’a.

– Zgredku, byłbyś w stanie to jakoś posprzątać?

– Tak, Harry Potter, sir. Zgredek posprząta to, sir. Zgredek pomoże, sir.

– Chodźmy.

Dotarli do głównej sali, gdzie leżało rozkładające się ciało bazyliszka. Zgredek od razu zabrał się do roboty, a trójka czarodziei obserwowała poczynania skrzata. Istota najpierw pokroiła truchło mitycznego stwora na regularne kawałki i kiedy to skończyła, schowała do sakiewek, które były powiększone od wewnątrz.

– Co on robi? – Zapytał cicho Ron.

– Bazyliszek jest za duży, by go od tak wylewitować – odpowiedziała Hermiona.

– To czemu go nie pomniejszyć? – Spytał Harry. Gryfonka spojrzała na nich zmęczonym wzrokiem.

– Moglibyście od czasu do czasu zajrzeć do biblioteki – stwierdziła. – Im bardziej magiczny przedmiot, tym trudniej poddać go magii. Bazyliszek to mityczne stworzenie, które jest niezwykle przesycone magią. Zaklęcia pomniejszające w tym przypadku na nic by pomogły.

– Jakoś pelerynę niewidkę mogę powiększać.

– Tak, to czemu mamy problem się pod nią zmniejszyć – Prychnęła dziewczyna. Harry zamilkł, oczekując odpowiedzi.

– Widzisz, Harry, im potężniejszy magicznie przedmiot, tym trudniej poddać go pewnym zaklęciom. Pelerynę niewidkę możesz powiększyć i pomniejszyć, ale te zaklęcia nie działają z całą mocną. Pelerynę możesz rozciągnąć tylko w pewnym stopniu. Przy bazyliszku byłoby to wręcz niezauważalne. Rozumiecie?

– Yhym – przytaknęła dwójka Gryfonów, wymieniając między sobą spojrzenie.

– A czemu nie może po prostu wpakować bazyliszka do jednej torby?

– Ron – dziewczyna westchnęła. – Czy wy kiedyś uważacie na zaklęciach czy transmutacji? Do kufrów czy toreb, które są od wewnątrz powiększone, nie można włożyć zbyt wiele przedmiotów, które mają duże stężenie magii. To byłoby niebezpieczne.

– Zgredek już skończył, sir – odezwał się skrzat, trzymając w sowich drobnych dłoniach wielką sakiewkę, w której schował mniejsze. Cała trójka spojrzała w dół.

– To wracamy – zarządził Harry. Hermiona z zadowoleniem wręcz uwolniła się z tego miejsca i kiedy znaleźli się już w dziewczęcej łazience, odetchnęła z ulgą. Harry zamknął wejście cichym sykiem.

– Zgredku, teraz pójdziesz sam, pamiętasz?

– Oczywiście, Harry Potter, sir. Zgredek teraz idzie do panów Weasley’ów. Zgredek wie, sir.

– Dziękuję za twoją wielką pomoc, Zgredku – powiedział jeszcze Gryfon, nim skrzat zniknął z cichym trzaskiem.

– To teraz do Pokoju Wspólnego – stwierdziła Hermiona.

– Ktoś tutaj jest? Macie natychmiast wyjść!– Usłyszeli dobrze znany głos swojej profesorki. Harry natychmiast pociągnął w swoją stronę przyjaciółkę, kryjąc ich pod peleryną niewidką. Próbował też wciągnąć Rona, ale rudzielec odepchnął go.

– Jak nie mnie, to znajdzie nas wszystkich – szepnął prefekt, wychodząc naprzeciw profesorce. Kobieta zmarszczyła brwi, zaskoczona.

– Co pan tutaj robi, panie Weasley o takiej porze?

– Chciałem do łazienki?

– Minus dwadzieścia punktów, panie Weasley – prychnęła kobieta. – To, że jest pan prefektem, nie oznacza, że nie obwiązuje pana regulamin szkolny, panie Weasley.

– Wiem, pani profesor.

– Jutro o dziewiętnastej masz się do mnie zgłosić na szlabanie, panie Weasley. Będziesz go odrabiał przez najbliższy tydzień. A teraz za mną, odprowadzę pana do pańskiej wierzy.

– Oczywiście – Ron jeszcze mrugnął do nich, zanim zniknął za drzwiami. Dwójka Gryfonów odczekała w milczeniu chwilę, po czym sami udali się w kierunku swojego Pokoju Wspólnego, uważając na patrolujących nauczycieli czy woźnego ze swoją kotką. Kiedy tylko przeszli przez pochrapujący portret Grubej Damy, ujrzeli swojego przyjaciela w jednym z foteli.

– I jak? Złapał was ktoś?

– Nie, Ron – odpowiedziała Hermiona. – To było niezwykle odważne i honorowe Ron.

– Dzięki stary, gdyby nie ty, to wszyscy byśmy wpadli – dopowiedział Harry, a uszy rudzielca zabarwiły się na czerwono. Najmłodszy męski potomek państwa Weasley wymruczał coś pod nosem, wyraźnie zawstydzony.

– Mam nadzieję, że Zgredek spotkał się z bliźniakami.

– Na pewno – przytaknął Ron, choć jego twarz dalej miała odcień purpury. – Ginny mówiła, że bliźniaki będą w Hogsmade na czas, więc wszystko poszło dobrze.

– W takim razie czas do łóżek – zarządziła Hermiona, przy czym ziewnęła na potwierdzenie swoich słów.

– Dobranoc.

**

     Harry usiadł na swoim łóżku, oddychając z ulgą. Środa dobiegała końcowi i nie musiał się już niczego uczyć. Zdjął okulary i odłożył je na szafkę nocną. Jego uwagę jednak przykuła otwarta szuflada, w której zobaczył biały kształt. Natychmiast wciągnął okulary na nos.

– O cholera, zapomniałem – mruknął, wyjmując koperty. Usiadł, opierając się o ścianę i ostrożnie rozerwał pierwszą, z której wypadła kartka pergaminu, zapisana prostym, czytelnym pismem.

Kociaku,

Udało mi się załatwić rzecz x i to w nadmiernej ilości, ale pan y uważa, że potrzebne jest spotkanie oko w oko. Na rzecz z wciąż nie mam bladego pojęcia jak ją zdobyć, ale szukam dalej.

Jeśli możesz, zjaw się w najbliższy weekend.

Ben.

Gryfon uśmiechnął się zadowolony, ale szybko uśmiech zszedł mu z twarzy. List był pisany całkiem dawno, więc mógł stracić potencjalnego handlarza. Westchnął, Voldemort umiał tylko psuć plany, pomyślał. Pierwszy list spalił przy pomocy różdżki i zabrał się za otwieranie drugiego.

Szczeniaku,

Co tam u ciebie? Mam nadzieje, ze zjawa pomaga ci i jest całkiem dobrze. Inaczej, przysięgam, rozerwę go.

Jak na razie siedzę jeszcze w kraju, ale niedługo się to zmieni. Nie mogę ci niestety napisać nic więcej. Na pewno jednak pokaże się jak tylko wrócę.

Pilnuj się i miej na baczności.

Wilkołak

Ps. Wiadomość wyślij do dwudziestego września, bo później będę niedostępny.

Chłopak westchnął. Pogłaskał z czułością papier. Remus był ostatnią rodziną jaką posiadał. Niekiedy, w snach, przypominał sobie okres swojego dzieciństwa, kiedy jeszcze był z rodzicami. Wiele nie pamiętał, ale widział roześmiane twarze huncwotów i matki, którzy zabawiali go na różne sposoby. Trójka z tych osób nie żyła, jednego miał zamiar sam zabić. I pozostał mu jedynie Remus, którego nie chciał stracić. Ostatni dorosły, który kochał go bezgranicznie i mu wierzył. Miał przed nim tajemnice, ale nigdy go nie okłamywał dla wyższego dobra jak to lubił się zasłaniać dyrektor. Nie, Lupin był dla niego zawsze miły i pomocny. Martwił się o niego. Harry westchnął. Poczucie winy spłynęło na niego, choć wiedział, że na umysłowe ataki Voldemorta nie potrafił nic zrobić. Miał jednak pełną świadomość, że to jego umysł jako pierwszy wszedł do sfery Toma. Poczuł delikatny impuls, który wysłał mu Strażnik. Pogłaskał go niemal po policzku w czułym geście i dodał otuchy.

– I przydałoby się pogadać o tobie – mruknął pod nosem. Ten drugi umysł jedynie obruszył się, wysyłając kolejną, uspokajającą myśl.

– Wiem, wiem – powiedział. – Pomagasz mi, ale nie wiem jaki masz w tym cel, a z tego, co Dumbledore mówił z tymi medykami, z własnej woli tego nie robisz.

– Z kim gadasz, Harry? – Do środka wszedł Neville . – Słyszałem twój głos.

– Tak sobie gadam do siebie – odpowiedział natychmiast, czerwieniąc się lekko. Longbottom obrzucił go zdziwionym spojrzeniem, podchodząc do swojego łóżka, a konkretniej do kufra.

– Powiedz mi, Harry, kiedy zaczną się normalne spotkania Gwardii? – Zapytał, grzebiąc jednocześnie w swojej skrzyni ze zmarszczonym czołem.

– Przemyślałeś to, Neville? – Zapytał cicho Potter. – To już nie będzie zabawa. Będziemy ryzykować bardzo dużo.

– Harry – powiedział Gryfon, prostując się i odwracając twarzą do niego. – Ryzykujemy od chwili, kiedy Voldemort powrócił. Nikogo to nie obeszło i niektórzy z nas chcą walczyć. Nie będę tchórzem. Nie zbezczeszczę pamięci moich rodziców, chowając się jak tchórz!

– Wybacz, Neville – powiedział cicho, przypominając sobie o rodzicach przyjaciela. – Niczego takiego nie miałem na myśli, jedynie twoje bezpieczeństwo.

– Wiem, Harry – chłopak westchnął, opadając na łóżko. – Po prostu nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Jestem fajtłapą, nie jestem w niczym dobry oprócz zielarstwa, niczego nie osiągnąłem i wszyscy uważają, że skoro zaczęła się wojna, to schowam się pod łóżkiem. Cholera, nawet moja babka tak uważała!

– Spokojnie, Neville. Rozumiem to, doskonale to rozumiem. Ode mnie zaś wszyscy oczekują, że zbawię ten cholerny świat.

– Jesteś w stanie to zrobić, Harry – stwierdził spokojnie Gryfon, patrząc mu uważnie w oczy.

– Dziękuję – mruknął nieswojo Potter. – I jestem zaszczycony, że będziesz walczył u mojego boku.

– Dzięki, Harry, nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

– Zapewne tyle, ile dla mnie – rzucił wesoło. – A poza tym, po co przyszedłeś?

– Cholera, zapomniałem! – Neville poderwał się natychmiast z siedzenia i ponownie zaczął grzebać w swoim kufrze. Po kilku minutach wyciągnął z niego jakiś woreczek. Ruszył w kierunku drzwi, ale zatrzymał się z ręką na klamce, odwracając w stronę Pottera.

– Nawet nie wyobrażasz sobie, Harry, jaka moja babcia była dumna, że walczyłem w Ministerstwie – oznajmił i zniknął za drzwiami. Potter przez chwilę jeszcze wpatrywał się w drewno. Kilka myśli, wysłanych przez Strażnika, sprowadziło go z powrotem na ziemię.

– Yhym – mruknął do siebie, powracając do kolejnej koperty. Rozerwał ją.

Masz być w Trzech Miotłach dzisiaj, o dwudziestej. R.

Kapitan gryfońskiej drużyny jeszcze przez chwilę wpatrywał się zaskoczony w list, próbując rozszyfrować jego nadawcę. Dopiero po dłuższej chwili i małej pomocy Strażnika, zrozumiał subtelność Regulusa. Nie wiedział o co mogło chodzić, ale skoro Black nie poruszył tego na ich ostatnim spotkaniu, to musiało być to coś mało ważnego. Ostatni list był znacznie dłuższy od pozostały i napisany ładniejszym stylem pisma. Sam pergamin pachniał delikatną lawendą.

Drogi Harry.

Pewnie masz mi za złe za zachowanie mojej przyjaciółki – Marietty Edgecombe. Chciałam cię za to serdecznie przeprosić, ale musisz zrozumieć. Umbridge groziła jej, że pogada z Ministrem i zwolni jej rodziców z pracy w Ministerstwie, i zagroziła nawet, że postara się o to, żeby zamknąć jej ojca w Azkabanie. Chciała tylko chronić swoją rodzinę i nawet nie wiesz z jakim bólem przyszło jej wyjawienie naszej tajemnicy.

Na początku tak jak ty, byłam na nią zła. Była moją przyjaciółką i jej zdradę odczułam dwa razy mocniej niż wy. To ja ją namówiłam na przystąpienie do Gwardii, dlatego to moja wina. Czuję to i wiem, że również tak uważacie. Poznałam jednak później przyczyny jej zdrady i wybaczyłam jej. Jest moją przyjaciółką. Poza tym, sama nie wiem co bym zrobiła na jej miejscu.

Dlatego naprawdę bardzo mocno cię przepraszam.

Chciałam też ci podziękować, Harry. Wcześniej nie byłam na tyle odważna, by to zrobić. Dziękuje ci, że cały czas walczyłeś o Cedrika. Gdyby nie ty, wszyscy by zapomnieli o jego śmierci. Byłby jak bezimienna ofiara, która niewiadomo czemu zmarła. Dziękuje ci, że walczyłeś o niego do samego końca. Cieszę się, że to właśnie ty byłeś wtedy razem z nim. Wierzę, że zrobiłeś wszystko, by tylko mu pomóc i zapobiec najgorszemu.

Wybacz, że o tym wszystkim piszę na papierze, ale nie potrafię inaczej.

Cho Chang

Ps. Jeśli chcesz się spotkać, dwudziestego trzeciego będę czekać o dwudziestej na wierzy astronomicznej.

Chłopak wpatrywał się zaskoczony w słowa zapisane na pergaminie. Widać było wyschnięte łzy i nagromadzone emocje. Harry nigdy nie spodziewał się czegoś takiego. Sądził raczej, że rozdział z Cho Chang był zamknięty na cztery spusty. Teraz jednak, po przeczytaniu tego listu, jego odczucia diametralnie się zmieniły. Nigdy nie doszukiwał się powodów zachowań Marietty, która wydała ich zeszłoroczną grupę. Może i słyszał od Hermiony czy od innych, dlaczego to zrobiła, ale nie zwrócił na to uwagi. Teraz jednak, kiedy miał to napisane czarno na białym, wszystko wydawało się inne, całkowicie różniło się od tego, co myślał.

– Cho Chang jednak nie jesteś zakończonym rozdziałem – powiedział cicho do siebie. Pomyślał o starszej Krukonce, która w zeszłym roku przyprawiała go o szybsze bicie serca. Przypomniał sobie jej twarz o egzotycznych rysach i krótkie czarne włosy, a przede wszystkim miękkie usta. Impuls wysłany przez drugi umysł objął jego ciało. Harry zachichotał na samą jego treść. Strażnik najwidoczniej był mężczyzną.

– Dobra, zobaczymy, pomyślimy – stwierdził, podnosząc się. Wyjął ze swojego kufra czysty pergamin i kałamarz wraz z piórem. Usiadł przy nocnym stoliczku, zastanawiając się nad odpowiedziami. Do Regulusa i Remusa nie musiał pisać, ponieważ sprawa sama się rozwiązała. Jednego już widział, a drugi był nieosiągalny na czas nieokreślony. Serce Harrego ścisnęło się na nieprzyjemną myśl, że Lupinowi może się coś stać. Strażnik szybko jednak odegnał to. Gryfon zgodził się z nim, trzeba wierzyć w swoich przyjaciół.

Maleństwo (to naprawdę idiotycznie brzmi, jak sobie pomyślę jak wyglądasz).

Moja przyjaciółka pewnie już cię poinformowała o mojej niedyspozycji. Cieszę się, że rzecz x jest i skoro taka jest fanaberia pana y, to przyjdę do ciebie w najbliższy weekend, by wszystko ustalić i wtedy zdążysz zadać mi te galeony pytań, które toczą ci się pod czaszką.

Co do rzeczy z. Zdaje sobie sprawę, że potrzeba czasu i postaram się być cierpliwy.

I przestań straszyć mi przyjaciela, bo potem to ja muszę wysłuchiwać.

Kociak

Ps. Pozdrów siostrę

Zapakował pierwszy list do kopert i spojrzał na wiadomość od Cho. Niepewnie wyjął drugi pergamin, nie do końca będąc przekonanym czy odpisać, czy nie.

– Jesteś Gryfonem!

Droga Cho,

Twój list mnie zaskoczył. Nie spodziewałem się tego. Sądziłem, że wszystko się już wyjaśniło w zeszłym roku. Do tej pory nieszczególnie się zastanawiałem nad twoją przyjaciółką i tobą. Myślałem, że to zupełny koniec. Teraz jednak, po przeczytaniu twojego listy, myślę całkiem inaczej. Jest mi przykro, że Marietcie grożono, ale dalej boli mnie, że nas zdradziła. Nienawidzę zdrady,  w szczególności własnych kompanów. Poza tym, nie musisz przepraszać. To nie była twoja wina. Nie odpowiadasz za czyny przyjaciół, oni dokonują własnych wyborów.

Cedrik jest dla nas ciężkim tematem, prawda? W twoich słowach to brzmi tak, jakbym był bohaterem i zrobił coś niesamowitego. Muszę cię niestety rozczarować. Nie byłem w stanie ocalić Cedrkia przez swoją słabość. Gdybym bardziej uważał na lekcjach, gdybym był potężniejszy… Wszystko mogłoby się potoczyć inaczej. Nie jestem taki, jak sądzisz, Cho. Nigdy taki nie byłem. I śmierć Cedrika jest moją winą.

Harry Potter

Gryfon jeszcze raz przeczytał swój list. Po ocenieniu go na zadowalający, spakował go do koperty. Schował je dwie do kieszeni i po uprzątnięciu swojego stolika nocnego, wyszedł z dormitorium. W Pokoju Wspólnym jak zawsze było tłoczno. Przy kominku siedziały młodsze roczniki, a jakiś naiwniak zgodził się na grę z Ronem. Harry podszedł do niego, mijając chichoczące dziewczyny, które rzucały mu dziwne spojrzenia.

– Gdzie Hermiona? – Zapytał z ciekawością, patrząc na planszę. Już od razu było widać, że chłopiec o smoliście czarnych włosach i jasnym spojrzeniu przegrywa z kretesem, i tylko sekundy dzielą go od wybuchnięcia płaczem.

– Mówiła, że idzie do biblioteki – odpowiedział spokojnie rudzielec, patrząc z uwagą na swoje pionki.

– Ron, on się zaraz rozryczy – szepnął jeszcze przyjacielowi.

– A ty gdzie idziesz?

– Do sowiarni, mam kilka listów do wysłania – odpowiedział Harry i ruszył w kierunku portretu. Nie minęła chwila, jak po Pokoju rozszedł się ryk dzieciaka. Potter natychmiast usłyszał oburzone głosy dziewcząt, które krzyczały na Rona i kątem oka zauważył jak Lavender z Parvati próbują uspokoić chłopca. Gryfon pokręcił jedynie głową, przechodząc przez dziurę.

– Która godzina, Gruba Damo? – Zapytał jeszcze, zatrzymując się naprzeciwko strażniczki do wieży Gryffindoru.

– Dwudziesta dwadzieścia – odpowiedziała kobieta. – I przysięgam, nie otworzę ci przejścia, jeśli zjawisz się po ciszy nocnej.

– Dobrze – potaknął, oddalając się. Nie chciał uświadamiać portretu, że przechodzenie w czasie jej snu miał opatentowane na najwyższym poziomie. Tylko niewielu potrafiło to zrobić, by nie zbudzić Grubej Damy, która natychmiast wszczęłaby awanturę i kazała innemu portretowi polecieć po profesor McGonagall.

**

     Dwójka bliźniaków siedziała w swoim biurze, patrząc uważnie na sakiewki.

– I co my zrobimy, Fred? Zgodziliśmy się, bo mamy u Harrego wielki dług za ratowanie naszej rodziny na każdym kroku.

– Wiem, George – westchnął rudowłosy. – Myślę, że trzeba będzie to sprzedać.

– To będzie podejrzane – powiedział natychmiast jego bliźniak. – Wiesz, że ministerstwo się czepia, kiedy na rynku pojawia się zbyt wiele składników nieznanego pochodzenia.

– George, a ktoś mówił o legalnym rynku?

– No niby tak, Fred, ale będzie to trzeba i tak jakoś na raty podzielić – stwierdził były gryfon, wstając. – Może byśmy kilku części nie sprzedali i coś… hm… zrobili z nich?

– W sumie, to skóra – Fred zacmokał, bijąc się palcem po brodzie. – Myślisz o tym samym co ja, George?

– Nie musimy już myśleć o gwiazdkowym prezencie dla Harrego.

**

     Sprzątanie Komnaty Tajemnic zajęło Harremu, Hermionie i Ronowie cały tydzień. Gdyby nie pomoc Zgredka, a później Ginny wraz z Nevillem, mogłoby trwać to dłużej. Komnata była ogromnym pomieszczeniem, które urządzili zgodnie z zamysłem Hermiony. Gryfonka w ciągu jednego dnia napisała dokładny plan, a kolejne trzy zajęło sprowadzanie cichaczem odpowiednich mebli i sprzętu. Harry bez słowa zakupił wszystko, całkowicie ignorując przyjaciół, którzy chcieli go finansowo wesprzeć. Gryfon jednak był nieugięty i dokładnie przedstawił im zawartość swojej skrytki, po czym wszystkie protesty umilkły.

     Posąg Slytherina było najtrudniej usunąć, dlatego Hermiona zarządziła, że go zostawią, ale przykryją czymś. Podłogę przykryli dywanami i fotelami, a przy ścianach stanęły regały książek, które udało się im przemycić z Pokoju Życzeń. Skoro ten magiczny pokój uważał je za przydatne, to znaczy, że takie były w rzeczywistości. W Komnacie stanęły także kukły, roboty i nawet kilka mugolskich sprzętów do ćwiczeń. Na jednej ze ścian przyczepiono tablicę, na której natychmiast znalazło się zdjęcie poprzedniego składu Zakonu Feniksa. Po dłuższych rozmyślaniach. Harry przyczepił tam zdjęcie Cedrika i Syriusza. Gryfon przyniósł nawet teczki, które dostał w spadku od chrzestnego, które z kolei natychmiast zabrała Hermiona. Pani Prefekt była oburzona faktem, że wcześniej jej tego nie pokazał.

     Dokładnie, piętnastego października, Komnata Tajemnic była gotowa i Ron ponownie puścił plotkę o spotkaniu Gwardii Dumbledore’a.

**

     Harry wraz z Ronem i Hermioną siedzieli w Pokoju Życzeń. Do pomieszczenia, równo o godzinie osiemnastej zaczęli napływać ludzie. Najpierw weszła Ginny w towarzystwie Luny. Potem wpadł Seamus, Dean i Neville. Hannah Abbott przyszła z Susan. Dennis zjawił się ze swoim bratem, Colinem. Justin przyszedł w towarzystwie Terrego, Padmy i Zachariasza, który miał niezadowoloną minę. Lavender ciągnęła za sobą Parvati, a zaraz za nimi wtoczył się Michael Corner, widocznie zmęczony. Potem zjawił się Glenn Romersheuser z Tabithą Vergou. Na samym końcu wpadł czwórka osób – dwie dziewczyny i dwóch chłopaków. Były to czwarto roczne Puchonki, Deziree Largin i Charleen Haizel oraz piąto roczni krukoni – Paul i Klemens Fetterman.

– Jesteśmy już wszyscy? – Zapytał Harry, powstając. – Wygląda na to, że już więcej osób się nie zjawi. I tak jestem zaskoczony tą liczbą.

– Rozumiem – zaczął po chwili milczenia. – Że każdy z was przemyślał wszystko dokładnie i przyszedł tutaj, ponieważ jest gotowy na to, co chcę stworzyć. Jeśli macie jakieś wątpliwości, proszę natychmiast opuścić pokój. Uprzedzam, że kiedy tylko podpiszecie się na pergaminie, nie będzie odwrotu.

Cisza zadźwięczała w pomieszczeniu, ale nikt nie wstał i nie wyszedł. Harry ucieszył się na ten dobry znak.

– Dobrze, teraz przekażę wszystkim pergamin. Dopóki Hermiona nie wymyśli czegoś lepszego, będzie to nasza forma ochrony i lojalności względem siebie. I to będzie najważniejsze. Ponieważ w tej chwili już nie istnieją domy. Staniemy się jedną, zwartą grupą, która działa razem bez względu na jakieś domowe niesnaski.

– Kiedy się podpiszecie, przeniesiemy się do naszej sali ćwiczeń i spotkań.

– Nie będziemy tutaj ćwiczyć? – Zapytał Dennis tuż po tym jak złożył swój podpis.

– Nie, to miejsce nie jest już tak bezpieczne jak było kiedyś.

Paręnaście minut później kartka była zapełniona. Hermiona rzuciła na nią kilka zaklęć i schowała do swojej torby. Wszyscy wyszli z pokoju, kierując się za Harrym. Gryfon skierował się do jednego z wejść na czwartym piętrze na końcu nieużywanego korytarza. Wysyczał cicho rozkaz do marmuru, a kilka osób podskoczyło wystraszonych. Weszli do środka bez zbędnych przeszkód i po kilku minutach marszu, dotarli w końcu do środka.

– Witajcie w Komnacie Tajemnic.

__________

Wiem, wiem, dawno nie było rozdziału, ale nie miałam czasu ani chęci. Pomysły są i na pewno nie zawieszę bloga ani nie zamierzam skończyć z jego pisaniem, więc bez obaw.

Jako, że teraz skończyły się matury próbne w mojej szkole, znów jestem osiągalna i na pewno nadrobię rozdziały u was. 

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Jak zawsze proszę o konstruktywną krytykę.