Rozdział piąty

     Szybowanie w nicości było całkiem przyjemne. Nic mu nie przeszkadzało, wszędzie było ciemno i spokojnie. Bezpiecznie. Myśli przepływały przez niego bez większej gwałtowności. Był sam, jednak nie czuł doskwierającej samotności. Wręcz przeciwnie. Przyszedłeś do mnie, cichy impuls oplótł jego ciało. Tym razem nie musiał się bać.

~

     Kilka sów piętrzyło się koło łóżka Harry'ego, które madame Pomfrey próbowała za wszelką cenę przegonić. Ptaki jedynie huczały na nią, odlatując na inne łóżko, tylko po to, by wrócić do adresata. Hermiona w końcu zlitowała się nad stworzeniami, odwiązując listy i sama napisała krótką informację o niedyspozycji przyjaciela, choć niektóre z sów od razu odleciało. Nadesłane wiadomości schowała, choć Ron raz napomknął, by je przeczytać. Panna Granger jedynie zgromiła go spojrzeniem, na co rudzielec więcej nie wspomniał o swoim głupim pomyśle.

– Kiedy masz zamiar się obudzić? – Westchnęła, patrząc na twarz Harry'ego. Była blada, ostro kontrastująca z kruczoczarnymi włosami, które opadały na policzki i czoło, przykrywając sławną bliznę. Ścisnęła chłodną dłoń przyjaciela, kładąc głowę na łóżku.

– Bez zmian? – Mruknął Ron, wchodząc do Skrzydła. Skinięciem głowy przywitał się z pielęgniarką, która siedziała w swoim gabinecie, wypełniając jakieś dokumenty. Weasley przysiadł się do przyjaciółki.

– Ginny mi powiedziała o pomyśle z Komnatą – powiedział cicho.

– Dla mnie to też trochę ryzykowne, ale Gin ma rację – odpowiedziała, zerkając uważnie na otwarte drzwi, za którymi siedziała madame Pomfrey.

– Komu masz zamiar opchnąć bazyliszka? To by było trochę podejrzane, gdyby nagle na rynku znalazło się wielkie cielsko najbardziej pożądanego składnika.

– Ginny powiedziała, że postara się coś wymyślić. Chyba napisze do bliźniaków.

– Jak tam postępy z zaklęciem zabezpieczającym?

– Nic nie mogę znaleźć – westchnęła. – Będę musiał pożyczyć niewidkę Harry'ego i udać się do działu zakazanego.

– No, no – zacmokał rudzielec. – Hermiono, po wszystkich to może jeszcze, ale na pewno po tobie bym się tego nie spodziewał.

– Odwal się, Ron – burknęła, dając mu kuksańca w bok. Delikatny uśmiech pojawił się na jej ustach. Przytuliła się do przyjaciela, czując jak mu bije serce.

– Jak myślisz, kiedy Harry się obudzi?

– Mam nadzieję, że jak najszybciej, inaczej skopie mu dupę – odpowiedział wesoło Ron. – W przyszłym miesiącu zaczynają się rozgrywki w Quidditchu i nie możemy stracić najlepszego szukającego, i jednocześnie kapitana.

– Ron, jesteś straszny.

– Hermiono, chyba nie chcesz, żeby puchar wpadł w obślizgłe ręce Ślizgonów?

~ 

ATAK TEGO-KTÓREGO-IMIENIA-NIE-WOLNO-WYMAWIAĆ NA WIOSKĘ MUGOLII!

W nocy, z 18 na 19 września odbył się atak na wioskę Willstran, położoną w hrabstwie Durham w całości zamieszkałą przez osoby niemagiczne. Do ataku przystąpiły sprzymierzone siły popleczników Sami-Wiecie-Kogo wraz z wilkołakami i dementorami. Podaje się, że w ataku zginęło ponad tysiąc osób, w tym kobiety i dzieci.

Co na to Minister Magii? Korneliusz Knot nie skomentował całego zdarzenia jak i jego rzecznik prasowy milczy. Czyżby świadczyło to o nieporadności Ministra? Przez ostatni rok Korneliusz Knot zaprzeczał jakimkolwiek plotkom jakoby Sami-Wiemy-Kto miał powrócić. Jak wiadomo jednak z czerwcowych wydarzeń w Ministerstwie, w których czynny udział brał zarówno Harry Potter oraz Albus Dumbledore, powiedziały nam zupełnie co innego. Trwają spekulację czy Knot utrzyma się na pozycji Ministra czy będzie musiał zrezygnować z urzędu ze względu na zbyt dużą presję. ( Artykuł na str. 11).

Zapytany o całą sprawę Szef Biura Aurorów, Rufus Scrimgeour, komentuje: „Czyny Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać są obrzydliwe. Zabijanie bezbronnych dzieci, starców czy kobiet to jedynie akt bestialskiego morderstwa niż pokaz siły. Jeśli Śmierciożercy chcą przypuścić atak, który miałby wywrzeć na kimś wrażenie, a nie obrzydzenie, powinni zmierzyć się z Grupą Szturmową. Nie mam żadnych wątpliwości, że nasi aurorzy rozgnietliby ich jak robaki. Wraz z całym Departamentem Przestrzegania Praw Czarodziejskich zrobimy wszystko co w naszej mocy, by powstrzymać szaleństwo Sami-Wiecie-Kogo i jego popleczników.”

Orzeczenie Scrimgeoura jest wyjątkowo odważne, choć dalej pytamy, czemu w takim razie pozwolono na taki „akt bestialstwa”? Gdzie byli Aurorzy, kiedy Śmierciożercy mordowali niewinnych mugoli?

Rzecznik prasowy Ministra milczy na ten temat, a Szef Biura Aurorów jedynie mówi o całym zdarzeniu, zaś nie wspomina nic o próbie powstrzymania go. Próbowaliśmy się również skontaktować z dyrektorem Hogwartu, Albusem Dumbledore'm, który jednak jest zbyt zajęty ochroną Hogwartu, by móc z nami osobiście porozmawiać, jednak napisał krótki list, który pozwolę sobie przytoczyć.

„(…) Atak Śmierciożerców wywołuje we mnie strach o moich drogich uczniów. Obawiam się, że ze względu na brak mobilizacji Ministerstwa Magii w sprawie walki z poplecznikami Voldemorta, mogą być kolejne ofiary. Moje serce ściska się na samą myśl, że tymi ofiarami mogą być niewinni uczniowie, którzy powrócą na ferie do swych domów. Mam szczerą nadzieję, że do tego czasu Minister Korneliusz Knot opanuje sytuację inaczej będę zmuszony prosić o ponowną elekcję na Ministra Magii. Nie mogę pozwolić, by niekompetencja Ministerstwa zaważyła na życiu uczniów. (...)”

Z listu Albusa Dumbledore’a jasno wynika, że polityka Korneliusza Knota jak do tej pory nie przyniosła niczego pożytecznego. Czyżby oznaczało to koniec rządów Knota? Sam Dumbledore przyznał, że jeśli sytuacja nie uspokoi się do czasów ferii świątecznych uczniów Hogwartu, sam zgłosi apelację o zmianę Ministra. Jak wiemy, dyrektor palcówki oświaty nie raz miał propozycję, by stać się Ministrem Magii. Czyżby tym razem miał nie odmówić i przyjąć ją? O wszystkich będziemy państwa informować na bieżąco.

Rita Skeeter

W Wielkiej Sali rozgrzały gorące dyskusje, a oczy uczniów co chwila kierowały się w stronę dyrektora po przeczytaniu artykułu. Sam zainteresowany jadł śniadanie, rozmawiając ze swoja zastępczynią.

– Myślicie, że to prawda? – Zapytał Seamus znad Proroka. Kilka głów odwróciło się w ich stronę z zaciekawieniem.

– Dumbledore na pewno nie zajmie stanowiska Ministra – odpowiedziała spokojnie Hermiona, patrząc ze zmarszczonymi brwiami na zdjęcie płonącego domu z mrocznym znakiem na niebie, które zdobiło pierwszą stronę gazety.

– Skąd możesz to wiedzieć?

– Widzisz, Ron, Dumbledore wiele razy miał możliwość objęcia urzędu Ministra. Za każdym razem odmawiał, ponieważ uczniowie i Hogwart są dla niego ważniejsi niż władza.

– Może tym razem zmienił zdanie – podsunął Dean, smarując swój tost dżemem.

– W końcu teraz sytuacja dalece odbiega od normalnej – poparł go Seamus, przewracając stronę. – Tutaj jest napisane, że poparcie Knota zmalało do zaledwie ośmiu procent. Jakiś znawca wypowiada się, że jeśli do Święta Duchów nie zyska z powrotem w oczach społeczeństwa, będzie czekała go dymisja ze strony Starszyzny.

– Starszyzna się wtrąci? – Hermiona uniosła zaskoczone brwi. – Jak do tej pory Starszyzna jedynie akceptowała wnioski partii na kandydatów na stanowisko Ministra. Chyba jeszcze nie zdarzyło się w historii, żeby zdymisjonowała któregoś z urzędujących.

– Knot będzie pierwszym – rzucił ironicznie Ron.

– Jeśli Dumbledore znowu odmówi, to kto w takim razie obejmie stołek? – Zapytał cicho Neville, a kilka par oczu wbiło w niego spojrzenie. Jak do tej pory Longbottom nigdy nie odzywał się, kiedy gadali o polityce. Hermiona sądziła, że to z tego powodu, że po prostu zbyt mało o niej wie.

– Sondaże wskazują tego Szefa Biura Aurorów – powiedziała Ginny, stojąc za Seamusem i zaglądając w gazetę.

– Myślicie, że to będzie dobry wybór?

– No cóż, Neville. Chyba nie ma nikogo gorszego niż Knot – mruknął Ron, a wszyscy zgodzili się z nim bezgłośnie.

– Co z Harry'm? – Spytała Katie, przysuwając się bliżej nich. – Trzeba by było zacząć robić regularne treningi.

– Tylko to cię interesuje? – Oburzyła się panna Granger.

– Dla ciebie to może nic nie znaczyć, ale dla mnie Quidditch znaczy bardzo dużo – warknęła siódmo roczna. – A tak się składa, że Harry jest naszym kapitanem, więc martwię się o naszą drużynę.

– Powinnaś bardziej interesować się stanem zdrowia Harry'ego, a nie tą głupią grą – odwarknęła, a wszyscy wbili w nią spojrzenia. Wstała zawstydzona i ruszyła w kierunku wyjścia.

– Spoko, Katie, zorganizujemy na razie treningi bez Harry'ego – powiedział Ron. – Jak wyjdzie ze Skrzydła to dołączy do nas.

~ 

     Regulus zatoczył się i byłby się wywalił, gdyby nie podtrzymały go silne ręce. Spiął się, odskakując. Od razu wyszarpał różdżkę z rękawa i wycelował ją w rosłego faceta.

– Spokojnie, mam do ciebie kilka pytań – powiedział Maleństwo, unosząc dłonie w pojednawczym geście. Black skinął głową, kierując się za nim do Śmierciotuli.

– Wiesz co z kociakiem? – Zapytał, kiedy usiadł przy barze. – Nie mogę się z nim skontaktować.

– A co z tego będę miał, że ci powiem? – Uniósł ironicznie brew do góry.

– Nie połamie ci żadnej kości – odpowiedział ze słodki uśmiechem Ben. Regulus zaklął na głos. Dobrze wiedział, że właściciel knajpy mógłby go bez problemu wysłać do Świętego Munga na najbliższe dwa miesiące.

– Daj mi piwo – burknął, na co Maleństwo prychnęło, ale podało mu butelkę mugolskiego trunku.

– Powiesz wreszcie czy będziesz się tak modlił?

– Uspokój się. Kociak miał wypadek.

– Wypadek? – Ben uniósł brwi zaniepokojony. – To przez ciebie?

– Jasne, że nie – warknął. – Ten dzieciak jest dla mnie ważny. Gdybym chciał go poskładać, to już bym to zrobił dawno.

– Co mu się stało?

– Nie znam szczegółów ani nie czuję się w obowiązku by ci cokolwiek jeszcze powiedzieć – syknął, upijając duży łyk alkoholu. Odstawił butelkę z charakterystycznym odgłosem.

– Nie wkurzaj mnie – Ben zmarszczył gniewnie brwi, a za ladę weszła Pippi.

– Wszystko w porządku, braciszku? – Spytała zaniepokojona, rzucając podejrzliwe spojrzenia w kierunku Regulusa.

– Tak – mruknął Ben, nachylając się nad Blackiem. – Jeśli się dowiem, że maczałeś w tym palcem, to znajdę cię wszędzie.

– Najpierw musiałbyś uprzedzić pewnego wilkołaka – prychnął rozbawiony. Jakie życie było zabawne, stwierdził w duchu Regulus. Wszyscy chcieli go zabić. Czyli w życiu najmłodszego dziedzica rodu Blacków nic się nie zmieniło.

~ 

Drodzy Bracia,

Czy nie chcielibyście może kilkutonowego cielska bazyliszka? Wiem, że moje pytanie może wam się wydać dziwne, ale mam jednego na składzie. Jest mi średnio potrzebny, a wiem, że wy coś z nim zrobicie. I żeby było jasne, tak naprawdę to własność Harry'ego, ale nie obrazi się jak to sprzedacie.

Nie zadawajcie zbędnych pytań. Już pewnie się domyśleliście skąd bazyliszka mamy. Na razie powinno wam to wystarczyć. Resztę opowiem wam jak zobaczymy się w domu.

Napiszę do was jeszcze z konkretną datą, kiedy go odbierzecie. Na razie mamy problem by się tam dostać, gdyż nasz jedyny wężousty  jest jak na razie niedysponowany. Transportem zajmie się Zgredek, ukochany skrzat Harry'ego Pottera.

Pozdrawiam,

 Wasza najukochańsza siostra,

Ginny.

Ps. Powiecie o tym mamie, a wyłupie wam jądra łyżeczką do grejpfrutów.

~

Droga siostro ( nasza jedyna siostro),

Twoja siła perswazji jest jak zawsze na najwyższym poziomie. Nie wiemy co prawda, co byśmy mieli zrobić z takim cielskiem bazyliszka, ale to pomyśli się z czasem. Zapewne opchniemy to komuś za dobrą sumkę.

Domyślamy się skąd go macie i pytanie jest zastanawiające. Po co wy tam znowu schodzicie? Do głowy przychodzi nam z Georgem tylko jeden pomysł. Szkoda, że my już zakończyliśmy naszą edukację.

Słyszeliśmy o Harrym od mamy. Aż dziw bierze, że jeszcze nie wie o tym cały czarodziejski świat. Pewnie stary dobry Dumbel maczał w tym palce. Jak tylko nasza śpiąca królewna się obudzi, natychmiast napisz.

Twoi najlepsi pod słońcem bracia,

Fred&George

Ps. Nie musisz nam grozić. Umiemy dochować tajemnicy.

~

     Namówienie skrzata do przeniesienia ciała niezwykle rzadko występującego węża nie było aż takie trudne jak Ginny na samym początku sądziła. Okazało się jednak, że Zgredek był zbyt zakochany w osobie Harry'ego Pottera, by mu nie pomóc. Zaakceptował nawet fakt, że ma o tym milczeć i nikomu nie mówić. Rudowłosa jedynie pokręciła głową, patrząc na Nevilla zaskoczona. Chłopak obok niej jedynie wzruszył ramionami.

– Harry umie robić sobie przyjaźnie na całe życie – stwierdziła Weasley.

– Taki już jego urok – zaśmiał się wesoło Longbottom. – Zawsze, kiedy się gdzieś zjawi, zjedna sobie kogoś na całe życie.

– Ty też masz taką ochotę opiekować się nim? – Zdziwiła się Ginny.

– Tak mają chyba wszyscy. Harry wyzwala matczyne instynkty.

– A on tego ciągle nie rozumie – zachichotała wesoło dziewczyna. Wraz z przyjacielem ruszyli przez korytarz, napotykając na swojej drodze bandę Malfoy'a.

– Oh, kogo moje piękne oczy widzą. Fajtłapię Longbottoma i pyskatą Weasley. – Zadrwił blondyn, a jego towarzystwo zarechotało wesoło.

– Żal mi ciebie, Malfoy – prychnęła dziewczyna.

– No popatrz, mógłbym to samo powiedzieć o tobie. Najpierw chodzisz za Złotym Chłopczykiem, a kiedy go nie ma, to przerzucasz się na największą ciotę w Hogwarcie. No nie powiem, gust masz okropny, Weasley.

– Odpieprz się ode mnie, Malfoy – syknęła, wyciągając różdżkę. Neville natychmiast złapał ją za ramię.

– Nie warto, Gin – mruknął.

– No widzisz, nawet Longbottom ma trochę rozumu. Powinnaś się posłuchać swojego niedorobionego przyjaciela. W końcu nic dziwnego, patrząc na jego rodziców, gnijących w…

– Drętwota! – Zaklęcie odrzuciło Ślizgona na ścianę, a Neville dyszał wściekle.

– Expelliarmus! – Krzyknęła Parkinson, na co Gryfoni odskoczyli w bok. Malfoy pozbierał się z ziemi, a Goley wraz z Crabbem robili za jego tarczę. Przed nimi stała Pansy wraz z Zabinim, miotając klątwy w Weasley i Longbottoma.

– Protego! Expulso!

– Furnunculus!

Neville syknął, kiedy zaklęcie parzące dotknęło jego barku. Ginny obok niego posłała dwa uroki, tworząc szybko tarczę.

– Impedimento Maxima! – Krzyknął Gryfon, a zaklęcie spowalniające dotknęło atakujących Ślizgonów.

– Ginny, zmywamy się.

– Nie tak szybko, panie Longbottom, panno Weasley – zza rogu wyłoniła się sylwetka profesora Obrony. Mężczyzna miał ściągnięte brwi w gniewnym grymasie.

– Finite – mruknął w stronę Ślizgonów, którzy natychmiast pochowali różdżkę.

– Minus pięćdziesiąt punktów od Gryffindoru i Slytherinów za bójkę na korytarzu – powiedział mocno. – I szlaban dla was wszystkich. Pan Malfoy, pan Zabini, pan Crabbe, pan Goyle wraz z panną Parkinson zgłoszą się jutrzejszego wieczoru, tuż po kolacji do pana woźnego, a panna Weasley z panem Longbottomem do mnie. A teraz, panie Longbottom, natychmiast do Skrzydła Szpitalnego.

~

     Trójka uzdrowicieli nachylała się nad nieprzytomnym chłopcem, machając różdżkami, mrucząc pod nosem w pełnej współpracy z madame Pomfrey. Dyrektor wszedł cicho przez drzwi do Skrzydła Szpitalnego, podchodząc powoli do łóżka swojego ucznia. Gryfon był chorobliwie blady – odcień jego skóry był niemal podobny do białej pościeli. Ciemne, kruczoczarne włosy dawały istny kontrast, co nadawało upiornego wyglądu.

Albus podszedł do Poppy, która siedziała na krześle, oddając wszystko pod nadzór Sanatemów.

– Coś już mówili? – spytał, na co kobieta spojrzała na niego swymi bystrymi, acz zmęczonymi tęczówkami. Pokręciła przecząco głową.

– Od ponad dwudziestu minut skanują go na wszelkie możliwe sposoby – odpowiedziała cicho. Spojrzała ponownie na swojego przełożonego, ale szybko spuściła wzrok, próbując znaleźć odpowiedzi w swoich dłoniach.

– Zanim się do tego zabrali – podjęła ponownie po dłuższej chwili milczenia, na co czarodziej zerknął na nią z zaciekawieniem. – Rozmawiałam z nimi krótko. Powiedzieli mi, że przy takiej brutalnej ingerencji do młodego umysłu, który nie potrafi oklumencji.. to…

– Spokojnie, Poppy – powiedział Dumbledore, kładąc jej dłoń na ramieniu, kiedy kobieta zacięła się, pociągając lekko nosem. W kąciku jej oczy zauważył łzy.

– Oni powiedzieli, że może się już nie obudzić. – Wstała gwałtownie, wymachując rękoma. – Ten chłopiec jest u mnie od pierwszego dnia swojej nauki w Hogwarcie. Do diabła, ląduje w moim skrzydle niemal dzień w dzień. Nie powinno tak być, Albusie! – krzyknęła, doskakując do niego. W jej oczach dyrektor zauważył ognisty błysk, który już często widywał u młodych ludzi, którzy chcieli pozbyć się niesprawiedliwego jarzma.

– Ten chłopiec powinien mieć normalne dzieciństwo! – Dwójka uzdrowicieli spojrzała na nich z ciekawością, ale szybko powrócili do swojego zajęcia. – Ten przeklęty bydlak powinien już dawno nie żyć, a nie baczyć na życie Harrego. Przecież to tylko dziecko!

Nagle, jakby uszło z niej powietrze, usiadła z powrotem na krzesło, chowając twarz w dłoniach. Albus nie odezwał się słowem, patrząc jedynie w skupieniu na pracę Sanatemów.

     Po piętnastu minutach trójka starszych czarodziei podeszła do dyrektora i pielęgniarki. Jednym z nich był dobrze znany Albusowi, Donowan Icko. Wysoki, chudy mężczyzna, który już dawno przekroczył wiek. Ubrany był w zwykła togę, która pozbawiona była ozdób, a jedynie miała jedną broszkę, świadczącą o profesji staruszka. Obok niego stał jego brat, Finley Icko, który miał założony monokl na prawym oku, a pod nosem gęstego wąsa. Podobnie do brata był wysoki, choć miał już brzuch, który maskowała bogato zdobiona szata. Pomiędzy nimi, niczym sardynka, wciśnięty był wciąż młody Jerald Gardlin, który wprowadził do leczniczej sztuki umysłu powiew świeżości, za który dostał jakże prestiżową nagrodę Oblivate, za opatentowanie prostej, nie czyniącej powikłań metodzie leczenia za pomocą podwójnych filarów w postaci dwójki oklumentów.

– Witaj, Albusie – przywitali się bracia, na co Dumbledore odpowiedział im tym samym. Skinął również panu Gardlinowi, który jedynie uśmiechnął się i rzucił „toż to dla mnie zaszczyt, profesorze Dumbledore”.

– Jerald, później poprosisz o autograf – syknął Finley, na co młodszy uzdrowiciel zarumienił się zawstydzony.

– Jak zwykle wszyscy cię podziwiają – dodał jeszcze z przekąsem uzdrowiciel.

– Wybacz mu, Albusie, jest sfrustrowany swoją niemocą – powiedział natychmiast Donowan, na co Pomfrey natychmiast wstała.

– Co z Harrym? – Zapytała zaniepokojona.

– Doszliśmy do trzech wniosków – ciągnął dalej sanatem. – Po pierwsze, chłopak może być w klatce pourazowej.

– Co to jest?

– To zarówno dobra jak i bardzo niebezpieczna reakcja po niechcianej ingerencji – zaczął tłumaczyć Gardlin, spoglądając to na Pomfrey, to na dyrektora.

– Co masz na myśli, mój drogi? – Albus zanotował sobie w swoim własnym umyśle, że w najbliższym czasie musi poszerzyć swoją wiedzę o sekretną sztukę leczenia psychiki.

– Podczas ingerencji umysł ofiary próbuje w jakikolwiek sposób obronić się przed intruzem – kontynuował młodzieniec. – Co prawda jest to na niewiele zdatne, ponieważ bez wyćwiczonej oklumencji, nic nie jesteśmy w stanie zrobić. Ta własnoręczna obrona robi zazwyczaj więcej krzywdy niż pożytku. Ma jednak jedną zaletę.

– Jaką? – Spytała Pomfrey, wysłuchując w skupieniu słów uzdrowiciela.

– Podczas zaniku ingerencji, kiedy atakujący uwalnia ofiarę ze swojej magii, umysł natychmiast chowa naszą podświadomość w klatce pourazowej. Ma to na celu zapobiegnięciu obłędowi, pomieszaniu zmysłów czy innym tego typu zachowań. Nie zawsze jednak umysł potrafi zrobić to na tyle szybko, dlatego mamy tak wiele osób, które po ataku na swoje myśli, leży na oddziale zamkniętym.

– Streszczaj się, Jared – pogonił go Finley. – Miałeś odpowiedzieć na pytanie, a nie historię opowiadać.

– Zamknij się – Donowan szturchnął brata w bok, na co ten posłał mu zabójcze spojrzenie. Młodzieniec, nie przejęty zachowaniem swoich mentorów, mówił dalej.

– Jak już wspomniałem, zapobiega to szaleństwu. Świadomość jest bezpiecznie schowana, co pozwala umysłowi na powrót do poprzedniego stanu lub jak najbardziej zbliżonego. Nie ma określonego czasu w ile ma to zajść. Jest to indywidualne. Kiedy umysł uzna, że jest, że tak powiem, bezpiecznie, pozwala powrócić świadomości. – Zaczerpnął powietrza. – Jest to jednak jednocześnie pułapka jak i ratunek. Umysł może zatrzymać podświadomość na nieokreślony czas mimo zaniknięciu wszelkich oznak wtargnięcia. Owocuje to śpiączką. Nie jest wiadome, kiedy pacjent się obudzi. Może to być jutro, za miesiąc albo za dziesięć lat.

– Dziesięć lat!- Krzyknęła gwałtownie Pomfrey, zakrywając dłonią usta. Dumbledore nie pokazał po sobie żadnych oznak zaskoczenia czy przerażenia, wciąż utrzymując na swojej twarzy maskę spokoju. Cisza po okrzyku pielęgniarki dłużyła się nieprzyjemnie, aż w końcu przerwał ją Donowan Icko.

– Kolejną opcją jest zerwanie połączenia pomiędzy umysłem a ciałem. Sądzimy, że skoro chłopiec się nie wybudził, jego umysł mógł ulecieć do strefy Nurtu.

– Wędrówka Dusz? – Pomfrey usiadła gwałtownie na krześle, a Dumbledore usłużnie przyniósł pielęgniarce eliksir uspokajający z jej własnego gabinetu. Wypiła go jednym haustem.

– Jakie są szanse, że tak się stało? – Zapytał Albus, patrząc uważnie swymi błękitnymi tęczówkami na trójkę mężczyzn przed nimi.

– Niestety, nie wiemy, Albusie – odezwał się w końcu Donowan. – Nie mamy pewności, a nasze badania nie wykazują niczego. Raz pokazują, że umysł jest w pełni sprawy, ale uśpiony, jakby czekał na jakiś pstryczek, który go pobudzi. Z drugiej strony jednak nie potrafimy odnaleźć go, by móc coś pomóc. To tak, jakbyśmy trafili do lasu pokrytego mgłą. Wiesz, że w oddali są drzewa, ale nie wiesz gdzie dokładnie są.

– Rozumiem – skinął głową. – A trzecia opcja?

– Chłopak po prostu robi was w centaura – rzucił ironicznie Finley.

– Co ty mówisz? – Warknęła Pomfrey. – Nie widzisz, że jest nieprzytomny. Harry nie mógłby oszukać tych wszystkich zaklęć i tak sobie leżeć.

– Nie powiedziałem, że udaje – odwarknął, gromiąc ją wzrokiem, na co ta zacisnęła usta w wąską linię. – Po prostu chłopak nie chce się obudzić.

– Jak może nie chcieć?

– Po prostu, durna kobieto, że po takim przeżyciu nikt by nie chciał wracać – syknął. – Niechciana ingerencja wymierza o wiele więcej szkód niż jakikolwiek atak fizyczny. Jest o wiele gorsza, bo jest skoncentrowana prosto w twój umysł, który używa jak zabawki. Atakujący zna wszystkie twoje słabości, lęki, radości i ma dostęp do szeregu twoich wspomnień. Używa tego jak tylko chce. A nie oszukując się, zawsze za pomocą naszych najskrytszych marzeń wymierzają nam ból.

– Finley – upomniał Donowan, łapiąc brata za ramię. Jared niepewnie spojrzał na Icków, wiedząc, co może zaraz się stać.

– Nie uspokajaj mnie! – Uzdrowiciel wyrwał się z uścisku. – Ta głupia baba nie rozumie, że chłopak najprawdopodobniej został złamany i za żadne skarby nie chce powrócić. Nie dziwie mu się. Po takiej dawce bólu. Przecież na nim użyto tak zaawansowanej leglimencji, do galopujących hipogryfów!

Huk przy drzwiach sprawił, że wszyscy natychmiast wyjęli różdżki, celując w pustą ścianę, przy której ustawiona była szafka, z której spadła książka odwiedzających. Albus podejrzliwie podszedł powoli, aż w końcu schował swoją broń, uśmiechając się szeroko.

– Leżała na krańcu stolika – powiedział wesoło do swoich towarzyszy. – Pozwolicie, że z resztą rozmowy przeniesiecie się do mojego gabinetu. Za niedługo zacznie się śniadanie i zajęcia, więc byłoby to bardziej bezpieczne.

– Masz rację – przytaknął Donowan, ciągnąc za rękę swojego opornego brata, który wciąż ciskał błyskawice  w stronę pielęgniarki.

~

            Lekcja szósto rocznych Gryfonów i Ślizgonów przebywała w nadzwyczajnym spokoju. Profesor McGonagall prowadziła lekcje, co chwila jednak posyłając dziwne spojrzenia w kierunku Malfoya, który zazwyczaj wraz z kolegami sabotował pracę innych. Teraz jednak zapisywał coś na pergaminie, po czym odłożył pióro i zgodnie ze słowami nauczycielki, rozpoczął ćwiczenie zaklęcia.

            Ron nachylił się nad Hermioną, by zadać jej pytanie, jednak dziewczyna z pełnym skupieniem na twarzy wypowiedziała formułkę, machając różdżką lekkie półkole, a szczur natychmiast przemienił się w małą świnkę morską.

– Brawo, panno Granger – odezwała się McGonagll, podchodząc do nich. – Proszę popatrzeć. – zwróciła się do reszty klasy, która natychmiast zaprzestała ćwiczeń.

– Pannie Granger udało się już za pierwszy razem. Trzeba się odpowiednio skupić, pomyśleć w co chcemy zmienić daną rzecz, wypowiedzieć formułkę i machnąć różdżką. Brawo, dziesięć punktów dla Gryffindoru.

– Dziękuję, pani profesor – powiedziała Hermiona.

– A teraz wracajcie do ćwiczeń. Pamiętajcie, koncentracja jest najważniejsza.

– Jak ty to zrobiłaś? – Spytał szeptem Ron, na co dziewczyna wzruszyła ramionami.

– Robię to, o czym mówiła profesor McGonagall.

– Przecież to takie łatwe – prychnął ironicznie Weasley, samemu wypowiadając inkantację, a jego szczurowi nagle urosły grube, długie łapy i puszysty ogon.

– Panie Weasley, więcej skupienia – pouczyła go McGonagall, odchodząc w kierunku tyłu klasy. Ron burknął coś pod nosem, parodiując swoją opiekunkę domu.

            Dzwonek rozbrzmiał w klasie, na co wszyscy natychmiast zaczęli się pakować.

– Na następne zajęcia macie mi napisać wypracowanie na dwie stopy o tym, co dzisiaj przerabialiśmy – zakończyła nauczyciela Transmutacji, a kilkoro uczniów jęknęło ze zgrozą. Hermiona zanotowała w swoim kajecie, po czym wpakowała go do torby i wyszła z klasy, kierując się na obiad do Wielkiej Sali. Ron usłużnie szedł za nią, marudząc jeszcze na profesorów, którzy zbyt dużo zadają. Gryfonka, ignorując wywód przyjaciela, weszła do jadalni, od razu kierując się w stronę stołu Gryffindoru, gdzie zajęła miejsce obok Ginny.

– Jak tam? – Zapytała rudowłosa, nalewając sobie do szklanki sok dyniowy.

– Masakra – jęknął jej starszy brat. – Ciągle tylko musimy pisać te wypracowania. Dzisiaj znowu McGonagall zadała nam na dwie stopy, byśmy opisali te pieprzone zaklęcie.

– Język, Ronald – syknęła Hermiona, nakładając sobie ziemniaków na talerz. Chłopak skrzywił się na dźwięk swojego pełnego imienia.

– Zostały nam jedynie dwa lata do OWuTeMów, czego się spodziewałeś?

– No właśnie, one są dopiero za dwa lata, Herm.

– Jak się nie przyłożysz już teraz, to będziesz miał braki i twoje wyniki na testach mogą pozostawiać wiele do życzenia – stwierdziła Ginny, na co brat posłał jej zabójcze spojrzenie.

– Odezwała się ta, która całe dnie się uczy.

– Żebyś wiedział, Ronaldzie – dodała z mściwym uśmieszkiem, a naprzeciw nich usiadł Neville, który miał na policzku kilka szram.

– Co się stało? – Spytała natychmiast prefekt Gryffindoru. Chłopak posłał jej blady uśmiech.

– Mały wypadek z Pauperem

– Czy ta roślina nie jest przypadkiem zabroniona?

– Nie, Hermiono – Neville pokręcił głową. – Myli ci się z Exhaustisem, to jest pewna odmiana Paupera.

– Acha – dziewczyna pokiwała głową, a rodzeństwo spojrzało na siebie z niewiedzą. W końcu wzruszyli ramionami, pałaszując obiad.

– Co teraz będziemy robić? – Spytał Ron, kiedy skończył i odsunął od siebie talerz.

– Ja idę do biblioteki – odpowiedziała Hermiona, wstając. – Gin, przyjdę do ciebie później.

– Spoko – mruknęła rudowłosa, dłubiąc w zębie wykałaczką. Panna Granger pożegnała się jeszcze z Nevillem, kierując się do wyjścia. Minęła w drzwiach Malfoya, z którym obrzuciła się nieprzyjemnymi epitetami i spokojnym krokiem szła w kierunku szkolnej biblioteki. Na miejscu nie spotkała pani Pince, która zapewne jeszcze jest na obiedzie. Według własnego uznania ruszyła w stronę regałów, aż w końcu, po piętnastu minutach, natrafiła na uzdrowicielstwo. Ściągnęła kilka interesujących pozycji, po czym rozłożyła się na stoliku. Położyła swoją torbę na krześle i wzięła pierwszą księgę z brzegu. Leczenie umysłów profesora Quiltana nie była zbyt przydatna, dlatego ze złością odłożyła ją na miejsce. Sięgnęła po Sztuka Umysłu – Sanaterzy Aileen Ramshald. Otworzyła ją na spisie, otwierając na odpowiednich stronach.

Leczenie urazów psychicznych

Jak wiemy, uzdrowicielstwo zajmuje się wieloma dziedzinami zdrowia. Mamy uzdrowicieli leczących podstawowe urazy fizyczne za pomocą eliksirów, maści czy zaklęć – można ich porównać do mugolskich lekarzy rodzinnych. Magomedycy są wyspecjalizowani w urazach fizycznych, a ich pomoc polega wyłącznie na zaklęciach i urokach leczniczych. Współpracują oni z Aurorami.

Leczeniem umysłu zajmują się Sanatemy ( łać. Sanatore – uzdrowiciel, Mentem – umysł.). Są to wyspecjalizowane jednostki, która są biegłe w sztuce umysłu – zarówno w Oklumencji i Leglimencji. Ich pomoc potrzebna jest w razie przypadku nauki sztuk umysłu, długotrwałych torturach psychicznych i po brutalnych ingerencjach mentalnych…

     Hermiona przewróciła kilka stron, próbując sobie przypomnieć, o czym rozmawiał dyrektor w Skrzydle wraz z uzdrowicielami. Na samo wspomnienie swojego przypadkowego podsłuchania, czerwień wkradała się jej na policzkach. Był to czysty przypadek, że akurat rano wkradła się pod peleryną niewidką do królestwa pani Pomfrey, by zobaczyć przyjaciela. Gdyby wiedziała, że przybędą wówczas tamci czarodzieje, to by nigdy nie przyszła. Tak więc stała wówczas niczym słup soli przy ścianie, modląc się, by ją nie odkryto. Kiedy jednak zaczęła się rozmowa, słyszała z zapartym tchem, notując sobie wszystko w głowie. Była przerażona stanem Harry'ego i wtedy przez przypadek zrzuciła księgę odwiedzin. Myślała, że dyrektor ją zdemaskuje, ale jedynie mrugnął do niej i stwierdził, że czas przenieść się do gabinetu. Hermiona jeszcze stała przez chwilę w miejscu, czerwona jak burak. W końcu odetchnęła i niepostrzeżenie wyszła ze Skrzydła Szpitalnego. Teraz, kiedy znalazła czas, sprawdzała wszystko co usłyszała. Musiała wiedzieć. Potem powie wszystko Ronowi.

Brutalna ingerencja jest strasznie trudnym do uleczenia urazem. Ofiara zazwyczaj nie potrafi się bronić psychicznie, dlatego staje się łatwym celem dla wprawnego Leglimenty, a przypuszczane ataki są o wiele silniejsze niż te, które moglibyśmy odczuwać fizycznie.

Zaatakowany umysł zawsze stara się bronić, choć jest to zazwyczaj bardziej szkodliwe niż pomocne. Ta defensywa ma jednak jedną zaletę – pułapki pourazowe.

     Gryfonka ponownie przewróciła kilka stron, szukając odpowiedniego hasła. Niestety nie odnalazła tego, co ją najbardziej ciekawiło. O ile w podsłuchanej rozmowie uzdrowiciel wyjaśnił niektóre fakty, tak o Wędrówce Dusz żaden z nich nie wspomniał. Najwidoczniej wszyscy musieli znać to pojęcie. Przekartkowała jeszcze następne trzy tomy, w których jednak nic nie znalazła. Odłożyła książki i ze zmrużonymi oczami stała przy regale, palcem jeżdżąc po grzbiecie. Sięgnęła po Sztuka umysłu – medytacja autora, którego nazwiska nie potrafiła rozczytać. Było ono zapisane zbyt dziwnymi literami, by mogła je rozpoznać. Zaczęła wertować książkę.

Kolejną formą medytacji jest Wędrówka Dusz, która jednak jest zabroniona przez Ministerstwo Magii. Za jej praktykowanie można trafić do Azkabanu nawet na dziesięć lat.

     Nie było już kolejnych wzmianek o tym, dlatego prychnęła rozjuszona. Po godzinnych poszukiwaniach nie udało się jej nic znaleźć, dlatego skierowała się do wyjścia. Stwierdziła, że przyjdzie tutaj w nocy z peleryną niewidką Harrego i pójdzie do Działu Ksiąg Zakazanych, gdzie powinna znaleźć to, czego szuka. Przy okazji mogłaby poszukać książek na temat zabezpieczeń, której poszukiwała już od dłuższego czasu.

– Byłaś tutaj przez cały czas, panno Granger? – Pani Pince wychyliła się za swojego biurka, patrząc na nią ze zdziwieniem. – Nie zauważyłam jak wchodzisz.

– Przyszłam prosto po obiedzie i pani jeszcze nie było, pani Pince – odpowiedziała.

– Znalazłaś to czego szukasz? – Zapytała uprzejmie bibliotekarka. Była to starsza kobieta o siwych, krótki włosach i okularach na nosie. Na świat patrzyła brązowymi, świdrującymi oczami. Zazwyczaj nie lubiła uczniów, którzy wchodzą do jej sanktuarium i tylko hałasują. Miała jednak kilkoro studentów, których darzyła sympatią za ich szacunek do ksiąg oraz wiedzy, a Hermiona była jedną z nich.

– Nie – Hermiona zawahała się. – Chciałabym dowiedzieć się co to jest Wędrówka Dusz.

– Skąd o tym wiesz? – Syknęła pani Pince, rozglądając się na boki. – Wiedza o tym jest zakazana, dziecko. Po co ci to jest potrzebne?

– Po prostu muszę to wiedzieć – odpowiedziała, patrząc jej z determinacją w oczach. Kobieta zmarszczyła brwi, wyglądając jakby właśnie nad czymś intensywnie myślała.

– Chodź – westchnęła. Hermiona, zdziwiona, podążyła w głąb regałów za bibliotekarką. Przystanęły w końcu pośród sterty ksiąg.

– Wiesz już, że Wędrówka Dusz to zakazana sztuka medytacji – zaczęła pani Pince.

– Tak – Gryfonka skinęła głową. – Nie rozumiem tylko dlaczego. Z tego co mi wiadomo, medytacja ma na celu zebranie myśli, relaks i jest wstępem do nauki sztuk umysłu.

– Prawda. Wędrówka jednak jest czymś więcej. Nie polega ona na oczyszczeniu umysłu, a na czymś o wiele większym.

– Co ma pani na myśli? – Hermiona wpatrzyła się w kobietę, która nerwowo ściskała rękaw swojej szaty.

– Jeśli komuś o tym wspomnisz, że ci powiedziałam…

– Obiecuję, że nie powiem – przerwała natychmiast, a pani Pince posłała jej nieufne spojrzenie.

– Wędrówka Dusz to medytacja polegająca na oderwaniu się umysłu od ciała. W sferze umysłowej istnieje takie miejsce jak Nurt jest to miejsce przepływu wszystkich myśli każdego człowieka i stworzenia. Jednocześnie znajdują się też tam demony, z którymi jesteśmy w stanie nawiązać kontrakt.

– Demony?

– Nie przerywaj mi dziecko. Tak, demony. Wielkie umysłu o takiej sile, że czujesz się jakbyś ty była zwykłym puszkiem pigmejskim. Można z nimi zawierać kontrakty, jednak zapłatą jest dusza.

– To dlatego jest to zabronione? – Spytała.

– Nie tylko, ale jest to jeden z powodów. Drugim jest coś o wiele bardziej niebezpiecznego. Kiedy umysł odrywa się od ciała i daje ponieść nurtowi, istnieje cienka linia, która umożliwia bezpieczny powrót umysły do swojego miejsca. Często jednak Nurt wciąga, zrywając tę nić. Taki umysł nie ma już możliwości powrotu.

– O boże – sapnęła dziewczyna, przykrywając ręką usta z przerażenia. Jeśli Harry… Nie… to… Pomyślała z rosnącym strachem.

– Zdarza się jednak – kontynuowała dalej pani Pince. – Że silne umysły nie pozwalają się wciągnąć i wracają. Ale Nurt to niebezpieczna strefa, pełna umysłowej potęgi. Ta osoba, która poznała tę strefę, wraca odmieniona, pełna niebezpiecznej wiedzy. A nie oszukujmy się, panno Granger, ten kto ma władzę, nigdy dobrze jej nie wykorzystuje.

~

            Madame Pomfrey ubrała swoją pielęgniarską szatę i przed wyjściem na śniadanie postanowiła zajrzeć jak się czuje pan Potter. Skierowała się do jedynego zajętego łóżka, zasłoniętego kotarami. Odsłoniła je i krzyknęła.

Harry Potter zniknął. 

___

Kolejny rozdział za nami. Haha, jak się cieszę. Kolejny już grzeje miejsce na dysku^^ Mam nadzieję, że moje wypociny się podobają i ogólnie czekam wciąż na konstruktywną krytykę.

Jak na razie udaje mi się pogodzić naukę z pisaniem, ale dalej ostrzegam, że to szybko może się zmienić. Im bliżej matury będzie, tym trudniej zapewne będzie mi pisać, ze względu na brak czasu. Na razie jednak nie wybiegam w przyszłość.

Poszukiwania bety są aktualne i zainteresowanych proszę o napisanie do mnie maila. 

Edit. Poprawiłam, co miałam, dzięki Joasce.